"กลับเลยไหมครับ" แมตต์เอ่ยถาม
"ฉันขอกลับไปที่บ้านก่อน แล้วค่อยไปที่บ้านออสติน" ฉันเอ่ยบอก
"แต่..." เขาจะพูด ฉันรู้ว่าเขาจะพูดอะไร เขากลัวจะตกงาน ฉันก็กลัวเขาจะตกงานเหมือนกัน
"เดี๋ยวฉันโทรบอกเขาก่อนก็ได้" ฉันเอ่ยบอกเขา ฉันจึงหยิบไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุด เปิดหน้าจอเพื่อเลือกเบอร์ ฉันเห็นชื่อออสติน แล้วจึงกดโทรออก ไม่นานเกินรอ ออสตินก็กดรับสาย
"สวัสดีค่ะ" ฉันเอ่ยบอก
"สวัสดี คุณมีอะไรหรือเปล่า" เขาถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
“ออสตินฉันปลอดภัยดี”
“ขอบคุณพระเจ้า” น้ำเสียงของเขาดูโล่งใจเพื่อฉันเอ่ยบอกเช่นนี้
“คือฉันจะกลับไปที่บ้านหน่อยนะ คุณจะว่าอะไรไหมคะ” ฉันถาม เหมือนเขาเป็นผู้ปกครองเลยต้องรายงานตลอดถ้าอยู่ห่างกัน
เขาเงียบ
"ไปทำอะไร" เขาเอ่ยถาม ด้วยความสงสัย
"ไปดูต้นไม้ ฉันไม่ได้ไปเป็นเดือนแล้ว ให้ฉันไปหาต้นไม้ของฉันแปบนึงนะ" ฉันอ้อน
"ได้แล้วรีบกลับนะ" น้ำเสียงเขาเป็นกังวล
"ค่ะ นายท่าน" ฉั
