ตอนที่ 10 อยากทำอะไรก็ทำเถอะ
1374 คำ
"ปล่อยฉันลงออสติน ฉันอายนะ"
เขาพาดฉันขึ้นไหล่เขาแล้วตีก้นฉันแรงๆ สองสามที แมตต์เดินไปไหนแล้วไม่รู้ พร้อมกับบอดี้การ์ดอีกสองคน แต่ว่าในบ้านของเขาบอดี้การ์ดนั้นมีมากมายหลายคน ไม่อยากให้ใครมาเห็นฉันในสภาพเช่นนี้
"ถึงบ้านแล้วจะอายทำไม ผมไม่จับคุณฉีกชุดของคุณบนรถก็ดีแล้วจริงไหม" ออสตินเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เขามองเรือนร่างฉันแทบจะกลืนกิน ตั้งแต่อยู่ในงานอยู่แล้ว
"ออสตินฉันเดินเองได้" ฉันเอ่ยบอก อยากให้เขาปล่อยฉันลง แม่บ้านมาเห็น เขาเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบนทันที เหมือนกับว่าเขาแบกอะไรสักอย่างขึ้นบ้าน
"ชุดคุณทำให้คุณเดินช้าไม่ทันใจผม และผมไม่ชอบรออะไรนานๆ " เขาเอ่ยบอก แผ่วเบาและตีก้นฉันหนักๆ มันทำให้ฉันร้องอึบด้วยความเจ็บ และคิดว่ามันคงแดงน่าดู ไม่ทันที่ฉันจะคิดอะไรต่อ เขาก็เอ่ยถามขึ้นมา
"วันนี้เอาแบบเบสิค หรือจะเอาแบบเสียวถึงใจ"
อยากทำอะไรก็ทำเถอะ
...
ฉันก็อยากให้ความเป็นชายที่ฉัน มันรออย่างใจจดใจจ่อที่สอดเข้ามาในตัวฉันจะแย่อยู่แล้ว
พอเขาเดินมายังชั้นสาม ก็เขาวางฉันลงบนพื้น ทำให้ฉันได้ยืนต่อหน้าเขา เขาก็ยิ้มกว้างให้ฉัน และทอดสายตามองนั้นหวานปานน้ำเชื่อมเมเปิ้ล ทันใดนั้นมือของเขาลูบไล้บนใบหน้าของฉันแผ่วเบามันทำให้ฉันเคลิบเคลิ้มกับฝ่ามือหนานุ่ม และเขาจูบบนริมฝีปากฉันทันที เราสอดลิ้นเข้าหากันและกัน ฉันเองเอามือโอบซอกคอเขาไว้ทันที มือหนาของเขาลูบไล้สะโพก มาที่เอวกิ่ว ไม่นานนักเขาก็ถอนริมฝีปากออกให้ฉันได้หายใจ ฉันจึงเอ่ยบอกกับเขาที่เขาถามเมื่อสักครู่นี้
"วันนี้อยากได้แบบเบสิคก่อนได้ไหมคะ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะตื่นไม่ทันเที่ยวบินไปไอร์แลนด์ ถ่ายนิตยสารไทม์เดย์" ฉันเอ่ยบอกเขาด้วยรอยยิ้ม ฉันเห็นเขามีสีหน้าเรียบเฉย ไม่เหมือนเมื่อครู่
"คุณไปไอร์แลนด์เหรอ ทำไมคุณไม่บอกผมก่อน" เขาเอ่ยถามฉัน ฉันดูเขาจะไม่แฮปปี้เท่าไหร่นัก
"ขอโทษด้วยค่ะ...ฉันลืมตารางงาน" ฉันเอ่ยถามความจริงไป เพราะฉันเองก็พึ่งนึกออกหลังจากที่เขาจูบฉัน
"ไปกี่วัน" ออสตินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
"ไปหนึ่งอาทิตย์ค่ะ"
"อลิซ...ผมไม่อยากให้คุณ...ไปไกลจากผมเลย" เขาเอ่ยบอก ฉันมองเห็นสีหน้าเขาเศร้าลงไป
นี้ฉันไปถ่ายแบบนะ....ไม่ได้ไปดาวอังคาร
"คืนนี้ฉันยกให้คุณ" ฉันเอ่ยบอกเขา แล้วรูดซิปด้านหลังตัวเองลงมา ฉันสะบัดให้ชุดสีแดงเพลิงลงมาอยู่ปลายเขาเหลือแต่ชุดคอร์เซตรัดรูปสีดำ จูบริมฝีปากเขาทันที
แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าเหมือนยั่วยวนเขาอยู่ ไม่ช้าฉันถอนปากออก แต่เขากลับก็ยืนนิ่งเสียเหลือเกิน เขาไม่พูดต้องโกรธฉันแน่ๆ ที่ไม่ได้บอกเขาเรื่องไปถ่ายแบบ
"คุณโกรธฉันหรือคะ" ฉันเอ่ยถามเขา
"ใช่ ผมโกรธมากด้วย...เห็นผมเป็นคนอื่นเหรอ" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่โกรธจัด อย่างที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน
แค่ฉันไปทำงานเนี่ยนะ แล้วไม่ได้บอกเขา เขาโกรธฉันขนาดนี้เลยหรือ
"ฉันขอโทษ และฉันไปแค่หนึ่งอาทิตย์เอง เสร็จงานแล้วฉันจะรีบกลับค่ะ" ฉันบอกเขา แล้วกอดเขา เขากลับเอามือฉันออกจากตัวของเขา
"คุณไปนอนเถอะ" คำพูดของเขาที่พูดออกมาเหมือนกับว่าเราไม่รู้จักกัน ฉันจึงเดินจากเขาขึ้นข้างบนไป ไม่อยากให้เขาหงุดหงิดไปมากกว่านี้
ฉันกลับมาคอนโดยามเช้าโดยมีแมตต์มาส่ง ก่อนมาฉันก็ไม่เห็นเขาในบ้านแล้ว แล้วถามบอดี้การ์ด พวกเขาบอกว่านายท่านออกไปทำงาน ฉันโทรหาเขา เขาก็ไม่รับสาย
เป็นเอามากนะออสติน...ทำตัวเป็นเด็กไปได้
"ขอบคุณค่ะ" ฉันบอกแมตต์ เมื่อมาถึงหน้าคอนโดแล้วเขาเดินมาเปิดให้ฉันลงจากรถ
"นายท่านฝากสิ่งนี้มาให้ครับ" แมตต์ยื่นซองสีขาวให้ฉัน
"ขอบคุณ"
กล่าวของคุณเสร็จ ฉันจึงก้าวเดินเข้าคอนโด...ฉันเห็นลูเซียนั่งรออยู่ที่บาร์ในคอนโด...ฉันเดินไปหาเธอทันที ลูเซียยิ้มและเอ่ยถามฉัน
"เตรียมพร้อมหรือยังจ๊ะ"
"พร้อมแล้วค่ะ ขอขึ้นไปเอากระเป๋าก่อนนะ" ฉันเอ่ยบอกลูเซียด้วยรอยยิ้ม
"ไม่ต้องแล้ว เมื่อเช้าคนของมิสเตอร์เวลล์เอากระเป๋าเดินทางมาให้ พร้อมกับเสื้อผ้าและเครื่องสำอางใหม่ทั้งหมด มาเป็นคอลเลคชั่นมีทุกรุ่นที่เธอใช้ เขาเก็บรายละเอียดเธอได้ดีมาก เธอนี่โชติดีจริงๆ อยากโชติดีเหมือนเธอจัง" ลูเซียเอ่ยบอกฉันด้วยรอยยิ้ม อยากจะบอกเธอว่า
....โชติดีกับผีสิ...เมื่อคืนเขายังโกรธฉันอยู่เลย...วันนี้ทำไมถึงส่งของมาให้...เขาเป็นผู้ชายหลายบุคลิก เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้ายเหรอ
"แล้วนั้นซองอะไร" ลูซี่ถาม ฉันจึงเปิดดู ในซองมีตั๋วเครื่องบินชั้นเฟิร์สคลาสพรีเมียมสองใบ สายการบินเวลล์ลิมิเต็ด แอร์ไลน์ อินเตอร์เนชั่นเนล
"โชติดีสองชั้นเลยนะเนี่ย ฉันและเธอนั่งชั้นเฟิร์สคลาสพรีเมียมฟรีที่ทางนิตยสารให้ เฟิร์สคลาสฟรีมาแล้ว นี้ยังได้เฟิร์สคลาสพรีเมี่ยมฟรีมาอีก พ่อบุญทุ่มจริงๆ มิสเตอร์เวลล์" ลูเซียพูดด้วยรอยยิ้ม
"แล้วชั้นเฟิร์สคลาสใบเก่าละ" ฉันเอ่ยถามลูเซีย
"ก็ทิ้งสิ จะรออะไร" ลูซี่บอกฉัน เธอฉีกใบชั้นเฟิร์สคลาสใบเก่าทิ้งถังขยะทันที อย่างไม่แยแส
"ไปเถอะใกล้ถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้ว" ลูเซียยิ้มให้ฉัน และจับมือเดินไปด้วยกัน
"สวัสดีค่ะ ขอดูตั๋วเครื่องบินด้วยค่ะ" พนักงานบอกลูเซียที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน เธอเอาตั๋วให้พนักงานดู พนักงานยิ้มให้พวกเราและเอ่ยบอก
"โซฟาแถวที่สี่ขวามือและโซฟาแถวที่ห้าขวามือค่ะ" พนักงานบอกพวกเรา เธอคืนตั๋วให้ แล้วเราไปนั่งกัน ฉันรู้สึกเหมือนเบาะนวดไฟฟ้า มันทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างมาก สักพักมีผู้ชายอีกคนใส่แว่นตาสีดำมานั่งตรงข้ามฉันดูมาดผู้ดีและรู้สึกคุ้นๆ นะ แต่ก็ไม่รู้ว่าใคร ไม่ทันที่ฉันจะคิดอะไรต่อนักบินก็ประกาศขึ้นเครื่อง ฉันก็เลยพักสายตานอนหลับทันที
ฉันลงมาจากเครื่องบินพร้อมกับลูเซีย แต่ก่อนลงมา ฉันไม่เห็นชายที่นั่งตรงข้าม เวลาหันไปมองเขา เขาก็จะหันหน้าไปทางอื่น พอแอร์โฮสเตสเอาอาหารมาเสิร์ฟให้เขาจะไม่มองพวกเธอ แต่พอฉันหันหน้าไปทางหน้าต่างหรือมองไปทางอื่นที่ไม่ใช่เขา ฉันรู้สึกเหมือนเขามองฉันตลอดเวลา
...หรือฉันคิดไปเองกันนะ...ถามหน่อยก็ดี....
"ผู้ชายที่นั่งตรงข้ามฉันไปไหนแล้วหรือคะ" ฉันเอ่ยถามแอร์โฮสเตสที่ยืนต้อนรับอยู่หน้าประตูทางออก
"เขาไปห้องนักบินค่ะ" แอร์โฮสเตสยิ้มให้ฉันด้วยความนอบน้อม
"มีอะไรเหรออลิซ" ลูเซียเอ่ยถามฉันด้วยความสงสัย
"เปล่าหรอกพี่ลูเซีย"
....ฉันคงคิดไปเองหรือเปล่าว่า เขาอาจจะเป็นออสติน แล้วเขาจะมาทำไม ในเมื่อเขามีงานล้นมือขนาดนั้น เขาจะตามฉันมาทำไมกัน...
ใครใจดีติดหัวใจ และคอมเม้นท์ให้ไรท์ด้วยนะจ๊ะ จะเป็นการสร้างกำลังใจให้ไรท์มากไรท์
กราบขอบพระคุณคนที่มาคอมเม้นท์ และกดหัวใจให้ไรท์ล่วงหน้า
- ผู้เขียน
