ฉันจึงหันกลับไปทันที ฉันเห็นชายหนุ่มที่ฉันคิดถึงมาตลอด เขายืนมองด้วยสายตาทอแสงลง เหมือนกับว่าเขาต้องการฉัน เหมือนที่ฉันต้องการเขาเช่นกันพอฉันตั้งสติได้จึงเอ่ยถามเขาทันที
"ออสติน...คุณมาได้ไง" ฉันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ออสตินทำให้ฉันประหลาดใจได้เสมอทุกครั้งที่เจอกัน
"ผมก็มีวิธีของผม....ที่จะมาหาคุณ" ออสตินเอ่ยแผ่วเบาแล้วเขาเดินช้าๆ มาหาฉัน
"มาเฟียชัดๆ " ฉันเอ่ยเบาๆ ด้วยรอยยิ้ม ออสตินใช้นิ้วโป้งลูบริมฝีปากของฉันเบาๆ แล้วยิ้มให้ฉัน
"เซอร์ไพรส์ไหม"
"ฉันตะลึงมากกว่า...พี่ลูเซียบอกคุณเหรอคะ"
"ไม่เชิง" เขาเผยยิ้ม...ฉันว่าแล้วต้องเป็นเธอแน่
"คุณไปล่อลวงอะไรเธอ" ฉันเอ่ยถามเขาด้วยรอยยิ้ม
"เปล่า....ผมแค่บอกว่า อยากเจอคุณก็แค่นั้น" เขาเอ่ยบอก ฉันคิดว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ ฉันเห็นกระเป๋าเดินทางเขาอยู่หน้าตู้ฉัน
"คุณไม่มีกิจการที่ต้องไปดูแลเหรอออสติน"
"มี....แต่คุณก็คือกิจการของผมเห
