ภายในบ้านที่ถูกปกคลุมไปด้วยไอเย็นจากอากาศ กลิ่นหอมจากอาหาร และรอยยิ้มที่จริงใจจากคนที่ทำ
“หืม… เนื้อปูคือสดมาก อร่อยด้วย แบบนี้อนาคตจะไปเป็นเชฟหรือเป็นแม่บ้านศรีเรือนให้ใครกันน้า~” นาราแซวเพื่อนรักยิ้มๆ
สวยวันสวยคืน ยิ้มเก่งขนาดนี้ แอบมีใครในใจหรือเปล่าเอ่ย…
“บ้า เป็นชงเป็นเชฟอะไรกันล่ะ คนที่บอกว่าอร่อยอาจจะมีแกคนเดียวก็ได้นะ”
“นั่นแหนะ เลือกที่จะปฏิเสธเรื่องการเป็นเชฟก่อน แปลว่าอย่างหลังมีลุ้นหรือเปล่าน้า” สายตาคนถามกรุ่มกริ่ม นารายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่ขอเถอะขออย่าเป็นใครคนเดิมที่เคยทำให้เพื่อนของเธอเสียใจแล้วเสนอหน้ากลับมาอีกรอบนั่นก็พอ
“พอเลย ไม่ต้องมาแซวกันเลยนะ มีอะไรที่ต้องทำอีกไหม”
“น่าจะพอแล้วนะ ทานกันแค่สามคนเอง เดี๋ยวโทรตามเฮียรามก่อนดีกว่า จะได้รีบกลับบ้านเร็วๆ” ณมนพยักหน้ารับ เธอเองก็อยากให้อีกคนกลับบ้านแล้วเหมือนกัน
ณมนหันไปดูความเรียบร้อยของจานอาหาร มื้อนี้เป็นมื้ออา
