ร่างบอบบางทิ้งตัวลงบนพื้นพรมขนสัตว์สีอ่อนนุ่มข้างเตียงกว้างก่อนจะวางใบหน้าเอียงซบบนที่นอนพร้อมกับปล่อยให้หยาดน้ำตามันไหลออกมา
ความรู้สึกของเธอมันแตกสลายจนกลายเป็นฟองอากาศ รู้สึกว่าตัวของเธอมันเบาหวิว เหนื่อยล้า แหลกสลายซ้ำๆ แทบไม่คิดเลยว่าเธอจะมีความรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายที่เธอไว้ใจและเชื่อใจ
วินาทีที่เขาปล่อยให้เธอและนารากลับกับคนอื่นที่เขาสั่งให้มาส่งพวกเธอที่บ้าน….
วินาทีที่เขาเดินไปขึ้นรถพร้อมกับผู้หญิงคนนั้น…
มวลน้ำตาที่พยายามจะห้ามเอาไว้ เธอไม่สามารถหยุดความเสียใจได้อีกต่อไป เธอร้องไห้ เขาไม่เห็น บทเรียนในครั้งนี้เธอจะจำจนวันตาย
หลังมือขาวผ่องยกขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มลวกๆ จากนั้นก็ตัดสินใจตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อคว้ากระเป๋าเดินทางพร้อมกับเก็บเสื้อผ้าทุกชิ้นลงไปในนั้น ไม่ลืมที่จะหันไปเก็บกวาดเครื่องสำอาง และอะไรอีกหลายๆ อย่างที่มันมาที่นี่พร้อมกับเธอ
เธอคิดว่ามันถึงเวลาแล้
