แพ้รักสามีวัยละอ่อน

เสียของรัก 5

ภายในบ้านอาทิตย์เดินออกจากห้องน้ำโดยมีผ้าขนหนูพันอย่างหมิ่นเหม่บริเวณเอวสอบ ร่างกายกำยำและหน้าอกที่แน่นตึงไปด้วยมัดกล้ามสวยมีหยดน้ำเกาะพราว เขาเพิ่งกลับจากร้านอาหารหลังถูกเชิญไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของผู้จัดการพิระยะทัวร์สาขาพัทยา ด้วยความที่เขาสนิทสนมกันดีกับผู้จัดการคนนี้ เพราะทำงานกับพิริยะทัวร์สาขาพัทยาตั้งแต่ก่อตั้งจึงตอบรับคำชวนและอาสาเป็นเจ้ามือเอง หลังงานเลี้ยงเลิกราในช่วงสี่ทุ่มเขาก็เดินทางกลับบ้านพักซึ่งเพื่อนๆที่มาพักผ่อนล่องเรือกับเขานั้นได้พากันกลับไปก่อนแล้ว ชายหนุ่มหยิบกางเกงนอนมาสวมก่อนจะเดินไปปิดม่านหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้จึงเห็นว่าไฟบริเวณรั้วบ้านเสีย เห็นทีพรุ่งนี้ก่อนกลับคงต้องแจ้งให้คนดูแลบ้านจัดการหาช่างมาซ่อม ขณะรูดม่านปิดหางตาเขาก็เหลือบไปเห็นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่บริเวณชายหาดหน้าบ้านของตัวเอง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทันทีอย่างสงสัยว่าผู้หญิงที่ไหนกันมานั่งอยู่คนเดียวค่ำมืดป่านนี้ ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้เดินออกไปดูอย่างที่ตั้งใจหญิงสาว นิรนามนั้นก็ลุกขึ้นเดินลงไปยังทะเลเบื้องหน้า

“เฮ้ย!!!” เร็วเท่าความคิดอาทิตย์สาวเท้าออกวิ่งทันทีเมื่อคิดว่าหญิงสาวคนนั้นคิดจะมาฆ่าตัวตายเป็นผีเฝ้าทะเลหน้าบ้านพักของเขา

เกวลินลุกขึ้นเพื่อเดินกลับที่พักเพราะเริ่มรู้สึกว่าแอลกอฮอล์ที่เธอดื่มเข้าไปนั้นทำให้รู้สึกมึนกว่าตอนที่เดินออกมาจากที่พักจึงตั้งใจจะกลับไปอาบน้ำนอน แต่ขณะที่ยืนขึ้นนั้นลมได้พัดเอาผ้าคลุมไหล่ผืนบางปลิวไปในทะเลเธอจึงถอดรองเท้าก้าวเดินลงไปเก็บ แต่เจ้าคลื่นก็พัดเอาผ้าพันคอผืนนั้นลอยออกไปไกลจากฝั่งจนเธอต้องลุยน้ำจนลึกระดับอก ในขณะที่เอื้อมมือกำลังจะหยิบผ้าคลุมไหล่สีชมพูผืนโปรด เธอก็ต้องกรีดร้องอย่างตกใจเมื่อรู้สึกว่าร่างของเธอถูกโอบรัดจากเบื้องหลังและลากกลับเข้าฝั่ง หญิงสาวกรีดร้องและดิ้นสุดแรงเพราะคิดว่าตัวเองถูกจู่โจมจากโจรผู้ร้ายที่คิดจะทำมิดีมิร้าย แต่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เริ่มออกฤทธิ์ทำให้เรี่ยวแรงที่เธอคิดว่ามีมากมายนั้นแทบจะไม่คณามือร่างสูงใหญ่อย่างอาทิตย์เลยแม้แต่น้อย

“ปล่อย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

“ไม่ปล่อย ผมจะไม่ปล่อยให้คุณมาตายเป็นผีเฝ้าทะเลหน้าบ้านผมให้เสียบรรยากาศหรอกนะ” อาทิตย์ตอบขณะทั้งดึงทั้งลากคนที่ดิ้นขึ้นมาบนชายหาด เพราะการยื้อยุดฉุดกระชากกันไปมาทำให้เกวลินสะดุดขาตนเองล้มลงบนผืนทรายชายหนุ่มจึงตัดสินใจช้อนร่างอวบอิ่มขึ้นอุ้มแล้วเดินตรงดิ่งเข้าไปในบ้าน แต่เพราะตัวที่เปียกโชกและเปื้อนไปด้วยดินทราย ชายหนุ่มจึงตัดสินใจวางหญิงสาวที่ขณะนี้ตัวอ่อนปวกเปียกลงบนเก้าอี้อาบแดดบริเวณสระว่ายน้ำ เกวลินนึกหงุดหงิดที่ขณะนี้แข้งขาของเธอมันช่างขยับเขยื้อนไม่ได้ดั่งใจเอาเสียเลย หญิงสาวพยายามลุกขึ้นแต่ถูกอาทิตย์ดันให้นอนลงไปซึ่งครั้งนี้เธอก็หมดแรงที่จะลุกขึ้นมาต่อกรกับเขาได้อีก จึงยอมนอนนิ่งๆ และพยายามเรียกสติตัวเองคืนมา อาทิตย์ชะงักไปเมื่อได้เห็นหน้าหญิงสาวชัดๆ

“นี่คุณ...” ชายหนุ่มจำได้ทันทีว่าหญิงสาวตรงหน้าคือผู้หญิงที่ถูกแฟนหนุ่มบอกเลิกที่ลานจอดรถและเขาบังเอิญเป็นแขกไม่ได้รับเชิญอยู่ในเหตุการณ์ โลกช่างกลมอย่างไม่น่าเชื่อจริงๆ

“แค่ผู้ชายเฮงซวยคนเดียวทิ้งไป คุณถึงกับจะยอมตายเพื่อมันเลยเหรอ” อาทิตย์ถามอย่างไม่ชอบใจทั้งๆ ที่ตอนนั้นเขาอุตส่าห์ชื่นชมเจ้าหล่อนว่ากล้าหาญและเฉลียวฉลาดที่เชิ่ดใส่ไอ้ผู้ชายขี้ขลาดคนนั้น แล้วทำไมตอนนี้เธอถึงได้คิดสั้นจะฆ่าตัวตายเป็นผีเฝ้าทะเลกัน

เกวลินลืมตาขึ้นหลังจากนอนนิ่งๆ เพื่อเรียกสติและขับไล่อาการมึนงงออกไป ภาพแรกที่ปรากฏแก่สายตาคือผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่สวมกางเกงนอนที่ขณะนี้เปียกน้ำจนแนบเนื้อเห็นอะไรๆ ชวนใจหวิว เมื่อเธอมองไล่ขึ้นไปก็พบกับอกเปลือยเปล่าที่มีลอนกล้ามท้องชัดเจนและแผงอกกำยำจนเธอเผลอกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว ‘หล่อจัง’ นั่นคือความคิดแรกที่เธอได้เห็นหน้าเขาชัดๆ

“คุณเป็นใคร” เกวลินถามขณะที่ค่อยๆ พยุงกายลุกขึ้นนั่ง

“ผมต้องถามคุณมากกว่ามั้งว่าคุณเป็นใคร แล้วคิดยังไงถึงได้จะมาตายเป็นผีเฝ้าทะเลหน้าบ้านผม แค่ผู้ชายทิ้งมันทำให้คุณสิ้นคิดขนาดยอมแลกชีวิตกับมันเลยเหรอ ไอ้ขี้ขลาดนั่นมันไม่คู่ควรที่คุณจะไปอาลัยอาวรณ์และยอมแลกกับมันขนาดนั้นเลยสักนิด”

“คุณ...คุณรู้ได้ยังไงว่าฉัน...” เกวลินอับอายเกินกว่าจะพูดออกมาได้ว่าเธอถูกผู้ชายทิ้ง

“วันนั้นผมบังเอิญเป็นพยานในเหตุการณ์ชิงรักหักสวาทของคุณโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะผมนั่งอยู่ในรถแล้วก็บังเอิญเหลือเกินที่คุณกับแฟนมายืนคุยกันที่หน้ารถของผม” เกวลินรู้สึกอายจนหน้าชาเมื่อรู้ว่าผู้ชายตรงหน้าเห็นและได้ยินทุกอย่างในวันนั้น

“ฉัน...ฉันจะกลับที่พัก” เกวลินบอกและพยายามลุกขึ้นยืนแต่ก็เซถลาจนอาทิตย์ต้องรีบเข้ามาประคอง

“สภาพนี้คงไปถึงหรอก” อาทิตย์ว่าขณะกวาดสายตาไปยังร่างอวบอิ่มเต็มไปด้วยส่วนโค้งส่วนเว้าของคนตรงหน้าที่สวมกางเกงขาสั้นสีขาวกับเสื้อเชิ้ตสีเดียวกัน ซึ่งเมื่อเปียกน้ำก็มองเห็นทะลุถึงภายในได้อย่างชัดเจน อย่างเช่นขณะนี้ที่เขาเห็นว่าภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวนั้นคือเกาะอกตัวจิ๋วซึ่งห่อหุ้มอกอวบเอาไว้แทบไม่มิด และคงเพราะการฉุดกระชากลากถูกันมาทำให้กระดุมเสื้อสองเม็ดบนหลุดออกจากกัน เขาจึงมองเห็นอกอิ่มที่ล้นทะลักจากตัวเกาะอกได้อย่างชัดเจน ภาพนั้นทำเอาเขาต้องข่มอารมณ์บางอย่างที่แล่นพล่านขึ้นมา เพราะเขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ละแล้วซึ่งกิเลสตัณหา มีผู้หญิงสวยๆ แถมเซ็กซี่อย่างร้ายกาจมาอยู่ตรงหน้าในสภาพล่อแหลมเช่นนี้เป็นใครก็ทำใจได้ยาก

“ฉันอยากกลับที่พัก”

“แน่ใจเหรอว่าคุณจะกลับที่พัก ไม่ได้จะกลับลงไปเป็นผีในทะเล” เมื่ออาทิตย์พูดถึงทะเลเกวลินก็นึกขึ้นได้ว่าผ้าคลุมไหล่ผืนโปรดที่ได้รับเป็นของขวัญเรียนจบจากบิดาและเธอก็ใช้มันมาหลายปี เพราะมันคือสิ่งแทนความรักจากบิดาผู้ล่วงลับนั้นปลิวตกลงไปในทะเล หญิงสาวรีบลุกขึ้นทันทีแม้จะมีอาการซวนเซ แต่ด้วยความตั้งใจที่จะต้องไปเอาของรักกลับคืนมาให้ได้ทำให้เธอมีแรงฮึด แต่อาทิตย์ไม่เข้าใจคิดว่าหญิงสาวเกิดคลุ้มคลั่งจะฆ่าตัวตายขึ้นมาอีกจึงดึงหญิงสาวเอาไว้

“ปล่อยฉัน ฉันต้องลงไป”

“คุณจะบ้าหรือไง ตั้งสติหน่อยสิ”

“ปล่อยฉัน ปล่อย” เกวลินพยายามดิ้นรนจะออกจากการเกาะกุมของชายแปลกหน้า แต่เรี่ยวแรงเธอหรือจะสู้ผู้ชายอกสามศอกอย่างเขาได้

“ผมไม่ปล่อยให้คุณมาตายหน้าบ้านผมหรอกนะ”

“ฉันไม่ได้จะฆ่าตัวตาย แต่ฉันจะไปเก็บผ้าคลุมไหล่ที่มันปลิวตกลงไปในน้ำต่างหาก ปล่อย” เกวลินอาศัยจังหวะที่อาทิตย์มัวแต่อึ้งก้ำกึ่งหน้าแตก ที่เขาเข้าใจผิดคิดว่าหญิงสาวจะฆ่าตัวตายสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมและเดินกึ่งวิ่งแบบซวนเซไปยังชายหาด เมื่อมาถึงแล้วมองไม่เห็นสิ่งที่ต้องการบวกกับอาการเมาทำให้หญิงสาวทรุดกายลงบนผืนทรายและร้องไห้โฮออกมาทันที

“คุณ” อาทิตย์แตะมือลงบนไหล่บอบบางของคนที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น

“เพราะคุณ เพราะคุณคนเดียวเลย เมื่อกี้ฉันกำลังจะเอื้อมหยิบได้อยู่แล้ว แต่คุณก็ลากฉันขึ้นมาจนตอนนี้ผ้าคลุมไหล่ฉันลอยหายไปแล้วฮือๆ”

“ใครจะไปรู้ล่ะ จู่ๆ คุณก็ลุกขึ้นเดินลงไปในน้ำ ผมก็คิดว่าคุณจะฆ่าตัวตายน่ะสิ”

“ฉันไม่ใช่คนสิ้นคิดแบบนั้นหรอก ฉันจะไปเก็บผ้าคลุมไหล่ที่มันปลิวตกลงไปในน้ำต่างหาก แต่ตอนนี้มันหายไปแล้วฮือๆ”

“โถ่คุณ แค่ผ้าคลุมไหล่เดี๋ยวผมซื้อให้ใหม่ก็ได้”

“คุณไม่เข้าใจ ต่อให้ซื้อใหม่อีกกี่ผืนมันก็ทดแทนกันไม่ได้ นี่มันเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายจากพ่อของฉัน พ่อฉันซื้อให้ตอนฉันรับปริญญาก่อนที่ท่านจะเสียชีวิต มันเป็นเหมือนตัวแทนของพ่อ แต่ฉันทำมันจมหายไปในทะเลแล้ว” พูดจบ เกวลินก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง ในขณะที่อาทิตย์ได้แต่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก เพราะเขาเองก็มีส่วนที่ทำให้เธอต้องสูญเสียของรักไปแม้จะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม หวังดีแท้ๆ แต่ผลกลับตาลปัตรอย่างไม่คาดคิด เมื่อไม่รู้จะทำยังไงชายหนุ่มจึงนั่งลงข้างๆ คนที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วดึงหญิงสาวมากอดไว้

“โอ๋...” อาทิตย์ปลอบขณะที่มือใหญ่ลูบเส้นผมยาวสลวยที่เปียกชื้นนั้นเบาๆ เกวลินชะงักเมื่อความอบอุ่นแผ่ซ่านจากแผ่นอกแกร่งเข้าสู่หัวใจของเธออย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แม้แต่กับอดีตคนรักก็ตาม หญิงสาวหยุดร้องไห้ทันทีแล้วเงยหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาขึ้นมองเจ้าของอ้อมกอด ดวงตาสองคู่สบกันอย่างไม่ตั้งใจแล้วต่างคนต่างนิ่งไปเพราะมีความรู้สึกประหลาดแล่นพล่านไปทั่วกายของทั้งคู่ ดวงตาคมกวาดไปทั่วใบหน้าของหญิงสาวนิรนามที่อยู่ตรงหน้า ผู้หญิงคนนี้สวยมาก แม้ขณะที่ใบหน้านองไปด้วยน้ำตาและผมเผ้ายุ่งเหยิงก็ไม่อาจลดทอนความงามได้เลยสักนิด เรือนร่าง เย้ายวนด้วยหน้าอกขนาดคัพซี ไล่ลงมาคือเอวคอดและสะโพกผายกับผิวขาวผ่องราวสีของน้ำนม ช่างมีเสน่ห์และดึงดูดสายตาเหลือเกิน เขาเองผ่านผู้หญิงมาไม่ใช่น้อยตามประสาหนุ่มโสด แถมมีคุณสมบัติที่ดึงดูดอิสตรีตามสโลแกนรูปหล่อพ่อรวย แต่ไม่เคยเจอใครที่มีเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามเท่ากับเธอมาก่อน จู่ๆ เขาก็นึกเสียดายและสมน้ำหน้าผู้ชายหน้าโง่คนนั้นที่กล้าทิ้งดอกไม้งามดอกนี้ไปกับหญิงสาวที่เขามองปราดเดียวก็รู้ว่าเจ้าหล่อนเป็นผู้หญิงรักสนุกไม่เหมาะที่จะคบจริงจัง นิ้วเรียวอย่างคนไม่เคยทำงานหนักยกขึ้นเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวอย่างเผลอตัว

“หยุดร้องเถอะคนดี หน้าสวยๆ อย่างคุณไม่เหมาะกับน้ำตาหรอก” เมื่อถูกปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจากที่หยุดร้องเกวลินก็ปล่อยโฮออกมาอีกรอบ

“คนบ้า คุณต้องรับผิดชอบ คุณทำฉันเสียของที่รักไป” เกวลินสะอึกสะอื้นต่อว่าพร้อมทั้งรัวกำปั้นเล็กๆ ไปบนแผงอกแกร่งที่เปลือยเปล่าเพราะขณะที่วิ่งมาลากเธอขึ้นจากน้ำนั้นเขายังไม่ทันได้สวมเสื้อ

“โอเคครับ คุณจะให้ผมรับผิดชอบยังไง” เกวลินหยุดร้องไห้และจ้องมองคนตรงหน้านิ่งอยู่สักพัก แม้จะมึนเมาด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์แต่สายตาเธอยังดีอยู่ ผู้ชายตรงหน้าเธอคนนี้หล่อและดูดีชนิดที่อดีตคนรักของเธอเทียบไม่ติดเลยทีเดียว

“เป็นแฟนกันนะ”

“ว่าไงนะ” อาทิตย์ทวนถามอย่างตกใจ

“เป็นแฟนกัน เป็นแฟนกันไง”

“คุณเมามากแล้ว รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา”

“ฉันไม่ได้เมา อย่ามากล่าวหากันนะ คุณจะไม่รับผิดชอบไม่ตกลงก็บอกมาตรงๆ ไม่ต้องมากล่าวหาว่าฉันเมา” เกวลินต่อว่าแล้วซบหน้าลงกับเข่าร้องไห้ต่อ เมื่อไม่รู้ว่าจะทำยังไงอาทิตย์เลยยอมรับปากส่งๆ เพราะรู้ว่าหญิงสาวเมาจน สติสะตังไม่เต็มร้อย หากสร่างเมื่อไหร่ก็คงลืมไปเอง

“โอเคๆ เป็นแฟนก็เป็นแฟน”

“ดีมาก” เกวลินหยุดร้องไห้ทันทีและยิ้มออกมาอย่างสมใจ

“คุณพักที่ไหนผมจะไปส่ง”

“ม่ายรู้”

“อ้าวคุณ”

“ง่วงจัง” ทันทีที่พูดจบเกวลินก็ปิดปากหาวและเอนศีรษะมาซบไหล่ของอาทิตย์ก่อนทำท่าจะหลับมิหลับแหล่

“เฮ้ย...คุณ อย่าเพิ่งหลับ มาคุยกันก่อน คุณพักที่ไหน”

“ก็บอกว่าไม่รู้ๆ ถามอยู่ได้”

“ถ้างั้นเข้าบ้านก่อน” อาทิตย์ประคองคนเมาขึ้นพาเดินกลับเข้าบ้านพักของตัวเองที่คืนนี้มีแขกมาอยู่ร่วมบ้านอย่างไม่ได้ตั้งใจ เพราะถามไปก็ไม่ได้เรื่องอะไรอยู่ดี ชายหนุ่มตั้งใจว่าจะให้หญิงสาวพักที่บ้านของเขาก่อนแล้วค่อยแยกย้ายกันตอนเช้า

“คุณเดินดีๆ สิ” อาทิตย์ดุขณะจับแขนเรียวของเกวลินพาดไปรอบคอส่วนฝ่ามือใหญ่โอบไว้ที่เอวคอดขณะพาหญิงสาวเดินผ่านบริเวณสระว่ายน้ำเพื่อเข้าไปภายในบ้าน แต่ทันใดนั้นคนเมาก็เกิดสะดุดขาตัวเองจนเซถลาแล้วรั้งให้เขาร่วงลงไปในสระว่ายด้วยกัน

“เฮ้ย”