อุ้มรักห่มใจ

ฝากฝัง...1

“เอาจริงๆ เลยนะ ฉันยังไม่อยากอยู่ใกล้พ่อเลี้ยง เพราะทุกครั้งที่ฉันมองหน้าพ่อเลี้ยง ฉันมักจะนึกถึงแผลเหวอะหวะที่อยู่บนตัวพ่อ” หญิงสาวเอ่ยออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

“ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อชดเชยให้เธอ ฉันหวังว่าสักวันหนึ่งเธอจะเข้าใจฉัน” พ่อเลี้ยงบูรณ์เอ่ยเสียงเศร้า เขาเจ็บปวดไม่แพ้เธอ เพราะเขาก็เคารพนายธิเบตเหมือนเขาเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งเช่นกัน

“แล้วแต่พ่อเลี้ยงเลยค่ะ แล้วฉันต้องทำอะไรบ้างคะ” แม้ว่าจะไม่เห็นด้วย แต่หญิงสาวก็จำเป็นต้องรับฟังเขา

“เธออยู่ที่นี่ได้ตามที่เธอต้องการ ถ้าหากเธอต้องการจะเรียนต่อ ฉันยินดีจะส่งเสียเธอ สูงสุดเท่าที่เธอต้องการ” พ่อเลี้ยงกล่าวจริงจัง เขายินดีทำหน้าที่ทุกอย่างแทนบิดาของหญิงสาว

“ฉันคงไม่รบกวนพ่อเลี้ยงมากขนาดนั้นหรอกค่ะ ขอแค่ที่อยู่ที่กินก็พอ แล้วฉันก็จะทำงานบ้านเพื่อแลกกับสิ่งที่พ่อเลี้ยงหยิบยื่นให้” แม้ว่าจะไม่เต็มใจ แต่เธอก็ไม่อยากติดหนี้บุญคุณคนที่เธอเกลียดเช่นเขา เพราะฉะนั้นสิ่งที่เธอควรทำตอนนี้นั่นก็คือการทำงานแลกกับสิ่งที่เขาให้เธอนั่นเอง

“ก็แล้วแต่เธอแล้วกัน” พ่อเลี้ยงหนุ่มไม่อยากบีบบังคับเธอไปมากกว่านี้ เขาปล่อยให้เธอทำตามที่เธอต้องการ แม้ว่าเขาจะไม่ชอบใจเพียงใดก็ตาม

การใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านพ่อเลี้ยงไม่ได้ง่ายเลยสักนิด เพราะมีนิดหน่อยซึ่งเป็นแม่บ้านของที่นี่คอยกลั่นแกล้งหญิงสาว ด้วยเพราะกลัวว่าการที่เธอมาอยู่ที่นี่จะทำให้นิดหน่อยนั้นต้องถูกลดความสำคัญกลับไปทำงานที่โรงครัวเช่นเดิม แม้ว่าเธอจะพยายามบอกนิดหน่อยอย่างไรนิดหน่อยก็ไม่เคยฟัง

“ให้ฉันช่วยมั้ยนิดหน่อย” หญิงสาวพยายามสร้างไมตรีกับแม่บ้านสาวเป็นครั้งที่เท่าไหร่เธอจำไม่ได้เลย

“ไม่ต้องมายุ่งหรอก นู่นไปใช้เต้าไต่ไป จะได้เป็นแม่เลี้ยง อยากเป็นซะตัวสั่นไม่ใช่เหรอ” นิดหน่อยผู้ไม่เคยนึกถึงจิตใจใคร ประชดหญิงสาวออกไปด้วยความพาล

“ฉันพูดกับเธอดีๆ นะนิดหน่อย ทำไมเธอต้องมาดูถูกฉันแบบนี้ ฉันไม่เคยคิดจะทำแบบนั้นเลยสักนิด” ว่าจะไม่โมโหแล้ว แต่หญิงสาวก็อดไม่ได้ คนอะไรทำไมพูดจาทำร้ายความรู้สึกคนอื่นได้อย่างเลือดเย็น

“นี่เธอไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าคนอื่นเขานินทาเธอว่ายังไง” นิดหน่อยมองที่หญิงสาวด้วยแววตาเหยียดหยันชัดเจน

“คนอื่นจะพูดยังไงฉันไม่รู้ ฉันรู้แค่ว่าฉันไม่ได้เป็นแบบนั้น เธอเลิกมองฉันในแง่ร้ายทีเถอะ แค่ฉันต้องอยู่ที่นี่กับคนที่เป็นต้นเหตุให้พ่อฉันตาย ฉันก็ทุกข์ใจมากพอแล้ว” หญิงสาวเอ่ยเสียงเบา ตอนนี้เท่ากับว่าเธอมีศัตรูอยู่เต็มบ้าน ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว พ่อเลี้ยงบูรณ์ไม่เคยตั้งตัวเป็นศัตรูกับเธอสักนิดเลย ทุกครั้งที่เขามองหน้า ความรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้บิดาของเธอเสียชีวิตมันยังเกาะกินอยู่ทั้งหัวใจ

“เธออยากให้ฉันเลิกมองเธอในแง่ร้าย งั้นเธอก็เลิกมองพ่อเลี้ยงในแง่ร้ายให้ได้ก่อนแล้วกัน” นิดหน่อยรับรู้ถึงความจริงใจที่พ่อเลี้ยงหนุ่มมีให้กับหญิงสาวตรงหน้า แต่หญิงสาวตรงหน้ากลับเอาแต่ตอบกลับพ่อเลี้ยงหนุ่มด้วยแววตาเกลียดชัง