เราสองคนไม่พูดจาปล่อยให้ความเงียบครอบงำ จากที่หัวใจเต้นสั่นระรัวเพราะกิจกรรมเมื่อสักครู่ตอนนี้กลับแทรกด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ที่ฉันก็ไม่อาจอธิบายได้ว่ามันคืออะไร...
เฮียเกมส์ผลักใบหน้าออกจากซอกคอเงยหน้าขึ้นสบตากับฉันโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ ฉันเม้มริมฝีปากแน่นเริ่มประหม่ากับสายตาแพรวพราวของเขาที่จ้องมองกันก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอกะพริบตาถี่ ๆ เตรียมจะหันหน้าไปทางอื่นแต่อีกคนจับไว้ก่อน...
“จะหันไปไหนคะ?” พูดคะขาไม่พอยังมาทำหน้าตาดูขี้เล่นอีก ลำพังแค่ทำหน้าปกติเขาก็หล่อมากแล้วแต่นี้มายงมายิ้มให้มันดูแพรวพราวถามจริงใครจะไม่หวั่นไหว ก่อนจะขยับหน้าลงมาใกล้ ๆ กันทำเอาหัวใจจะวายกับระยะอันตรายนี้ เห็นแบบนั้นหัวใจมันก็ยิ่งเต้นหนักกว่าเดิมแต่แปลกที่ฉันกลับไม่ได้คิดจะผลักเขาออกห่างปล่อยให้เขาเล่นกับหัวใจตัวเองจนกว่าจะพอใจ
“เฮียกลับห้องไปได้แล้ว” เมื่อเห็นห้องมันเงียบกลัวเขาจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นส
