หลังจากปล่อยให้ความเงียบกลืนกินเป็นเวลานาน ฉันก็ผลักเฮียเกมส์ออกเตรียมจะลุกขึ้นแต่เขาโอบกอดรอบเอวไว้ก่อน
“จะไปไหน?”
“กลับห้องไง”
“นอนนี่แหละ พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ” ดึงตัวฉันนอนลงที่เตียงอีกครั้งวงแขนแกร่งโอบกอดรอบเอวไว้แน่นซุกใบหน้าที่ซอกคอ
“ไม่ได้!”
“…” หันไปมองเขาที่นอนนิ่งทำเหมือนไม่ได้ยินที่ฉันพูดจึงหยิกแขนเฮียเกมส์ไปหนึ่งครั้ง
“โอ๊ย! หยิกทำไมเนี่ย”
“เฮียก็ปล่อยสิ หนูจะกลับห้อง”
“ดื้อจัง บอกให้นอนนี่ไง”
“เฮียนั่นแหละที่ดื้อ ให้หนูนอนนี่ถ้าเจ๊กัสมาเห็นเราสองคนในสภาพนี้จะตอบว่ายังไง”
“…” ตอบคำถามของฉันไม่ได้แต่ก็ยังอยากให้นอน จึงถอนหายใจออกมาแรง ๆ แล้วลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าเดินออกมาโดยอีกคนก็ไม่ได้คิดที่จะห้ามเหมือนก่อนหน้า
ซึ่งฉันก็ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น…
แต่ทำไมในใจมันรู้สึกหวิว ๆ บอกไม่ถูก ทั้งที่จริงแล้วเรื่องของเรามันก็ควรจะเป็นแบบนี้ เป็นความลับที่ไม่อาจให้ใครรู้ได้
เปิดป
