แบรดลีย์เห็นเธอนิ่งเงียบไม่ตอบ เอาแต่มองจ้อง เขาเลิกคิ้วข้างหนึ่ง ถือวิสาสะสอดตัวเข้ามานั่งเบาะข้างๆ แล้วยิ้มหล่อเหลาให้เมีย ทว่าต้องหน้าเสียเมื่อเห็นแขนเรียวยาวของเมียขนลุกไปหมด นั่นหมายถึงเธอกำลังกลัว มือแกร่งเลื่อนไปลูบเบาๆ
“นี่ดีใจจนขนลุกเลยเหรอ เมื่อคืนฝันถึงสามีกับลูกบ้างไหม” เขาถามอย่างอารมณ์ดี
พรพระพายปัดแขนเขาออก ยิ่งถูกเขาลูบถึงเนื้อถึงตัวยิ่งสยิว “สามี! ลูก! อีกแล้วเหรอ” พรพระพายร้องออกมา “จะตามหลอกหลอนกันไปถึงไหน”
วิญญาณแม่ที่เสียชีวิตในรถคันนี้ เธอไม่เคยเห็นว่ามีจริงไหม แต่ที่น่ากลัวกว่าเป็นไหนๆ ก็คือผู้ชายตรงหน้าคนนี้ เขามาได้ยังไง เมื่อคืนเธอคิดถึงหน้าลูกๆ ของเขา แล้ววันนี้เขาก็มาปรากฏตัว
“สะกดรอยตามฉันมาเหรอ ไอ้โรคจิต!”
“ไม่ได้สะกดนะ เดินตามมาเฉยๆ”
ตั้งแต่กลับมาเมืองไทยเดือนกว่า เธอคิดว่าเรื่องอัปยศที่ทำในคืนนั้นจะไม่กลับมาหลอกหลอนอีก เธอสบายใจขึ้นแล้วเชียว ใครจะไปคิด
