“แล้วทำไมคุณรักฉันล่ะคะแบรดลีย์ เพราะฉันช่วยแม่คุณไม่ใช่หรือคะ”
แบรดลีย์ถอนใจ “เหตุการณ์ครั้งนั้น มันแค่ทำให้ผมตกหลุมรักโครมใหญ่ แต่การเฝ้ามองดูคุณ เห็นคุณทุกวัน เห็นความใจดีที่คุณสื่อมาทางแววตา เวลาพาหมาแมวมาในสวนสาธารณะ ช่วยคุณยายเมลสันตอนวิ่งแล้วเป็นลมในสวนสาธารณะ แล้วทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เห็นคุณทำ”
พรพระพายสะอื้นไห้ แม้ดวงตาแดงก่ำ ก็ยังอดจะแหวใส่เขาไม่ได้ “คนบ้า เป็นผีหรือไง รู้ไปหมดทุกอย่าง คุณจ้างคนตามดูพฤติกรรมฉันหรือไง”
“เปล่าเลย ผมตามดูคุณเอง ก็ตอนนั้น คุณมีแฟนอยู่แล้วนี่ ผมจะเสนอตัวเข้าไปก็ใช่ที่ ผมเป็นประเภทไม่ชอบแย่งของใคร” เขาก็เลยแค่หาวิธีผลักแฟนเก่าของพรพระพายให้กระเด็นไปจากชีวิตของเธอเท่านั้นเอง
“คนบ้า!! คุณมันบ้าที่สุด!! ฮือ...” คราวนี้เธอยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีก
แบรดลีย์บดกรามเข้าหากันแน่น เขาไม่ชอบเห็นเมียร้องไห้เลย จึงกลับมาอยู่ในโหมดร้ายอีกครั้ง “เลิกร้องได้แล้วน่า
