“จอร์แดนเป็นพี่ชายที่แสนดีเสมอเลยนะ” แบรดลีย์เอ่ยชม เขาหอมแก้มจอร์แดนฟอดใหญ่แล้วบอกว่า “จัสตินที่เธออุ้มอยู่ แกร้องไห้หาเธอทุกคืน คนนั้นจะขี้อ้อนหน่อย ส่วนคนที่ฉันอุ้มเป็นพี่ชายชื่อจอร์แดน คนนี้จะเลี้ยงง่ายกว่า”
พรพระพายมองลูกๆ พวกเขาช่างเป็นเด็กที่น่ารัก ได้รับยีนเด่น ตาหูจมูกเหมือนฝรั่ง และฉายแววหล่อเหลากันตั้งแต่เด็ก แต่ริมฝีปากของทั้งคู่ดูอิ่ม นัยน์ตาสีดำและผมสีดำคงได้รับจากเธอ
“พวกแกน่ารักมาก เหมือนตุ๊กตาเลยค่ะ”
“แน่นอน” คนหล่อยิ้มร้าย “ก็พ่อหล่อแม่สวย ลูกต้องออกมาหน้าตาดีอยู่แล้ว”
คำพูดลุ่นๆ แต่หวานเวอร์นั้นทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นรัวเร็วมาก
“ฉันรับแค่ลูกนะคะ คนอื่นฉันไม่ได้รับสักหน่อย”
แบรดลีย์หุบยิ้มเมื่อถูกเมียพูดดักคอแบบนี้ นี่เขาตั้งใจจะอ่อย เผื่อเธอจะถอยความคิดไปถึงเมื่อคืนนั้น จะได้สานสัมพันธ์กันง่ายๆ แต่แม่คุณดันพูดตัดบทกันดื้อๆ ว่ารับแต่ลูก ไม่รับพ่อ
หอบลูกตามมาถึงขนาดนี
