พรพระพายขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่าสาวน้อยคนนั้นที่เขาอุ้มอยู่เป็นใคร เป็นอะไรกับเขากันแน่
“ถึงกับต้องอุ้ม”
แต่ท่าทางเขาห่วงใยหล่อนมาก หัวใจดวงน้อยแอบเต้นระรัวขึ้นหลายจังหวะ พรพระพายบอกตัวเองว่าไม่อยากจะคิด ไม่อยากจะมอง ไม่ได้สนใจเลยสักนิด แต่ยังไม่ยอมเบือนหน้าไปทางอื่น หัวคิ้วขมวดเข้าหากันจนแน่น อยากรู้แบรดลีย์จะทำยังไงต่อ
พรพระพายยืนมอง นิ้วชี้แตะริมฝีปากอิ่ม แล้วสะดุ้งสุดตัวเมื่อ
เคร้ง!
เสียงช้อนเคาะชามที่โต๊ะอาหารเหมือนประท้วงว่าหิวแล้ว เมื่อครู่นี้เธอหยิบจานชามสำหรับเด็กไปวางบนโต๊ะอาหาร แล้วบอกเด็กๆ ให้รอเดี๋ยว ตอนนี้พ่อหนุ่มน้อยทั้งสองคงจะโมโหหิวแล้วกระมัง
หญิงสาวต้องละสายตาที่จ้องเขม็ง แล้วหันกลับไปมองดูเด็กๆ “มามี้ไปเดี๋ยวนี้แล้วจ้า”
เด็กน้อยสองคนนั่งคอยเธออยู่ ดวงตาใสแจ๋วมองมาที่เธอแล้วส่งเสียงร้องอยากจะหม่ำกันใหญ่ พรพระพายรีบหยิบผ้ากันเปื้อนผืนนุ่มสีเดียวแบบเดียวกัน มาผูกที่ล
