นายพรประภัสร์ยิ้มเจื่อนๆ “พ่อก็ถามดูเท่านั้น ไม่ได้คิดจะรวยทางลัดเพราะหวยหรอก คนเรามันต้องขยันทำงานเองถึงจะรวย”
“ฟังแบบนี้หนูค่อยสบายใจ พ่อต้องสัญญากับหนูนะคะว่าจะบริหารงานอย่างดีไม่ให้ผิดพลาดเหมือนครั้งที่ผ่านมาอีก”
“พ่อมีบทเรียนแล้ว พายเชื่อพ่อเถอะ พ่อจะไม่หลงเชื่อใครง่ายๆ อีก พ่อตั้งใจว่าจะมอบโรงงานนี้ให้เป็นมรดกของพาย พ่อถึงพยายามรักษามันไว้ให้พายยังไงล่ะลูก”
คำพูดของบิดาที่บอกออกมาทำให้หัวใจดวงน้อยของพรพระพายอิ่มเอิบขึ้นอย่างบอกไม่ถูก เธอเคยเสียใจที่บิดาคิดแต่จะขายเธอล้างหนี้ แต่ลึกๆ แล้วบิดาก็ยังรักและเป็นห่วงเธอ
“หนูรักพ่อนะคะ เรามีกันอยู่แค่สองคน ยังไงหนูก็ไม่ทิ้งพ่อไปไหน” คำว่าเราสองคนเมื่อพูดไปแล้วก็ทำให้คนเป็นแม่ที่จู่ๆ มีลูกสองคนเกิดขึ้นมา นึกไปถึงจอร์แดนกับจัสติน พรพระพายรู้สึกหัวใจวูบไหวบอกไม่ถูก เธอไม่ใช่คนตัวเปล่าอีกแล้ว แต่เธอมีลูกชายแล้วสองคน
“พายเป็นอะไรหรือเปล่าลูก
