แบรดลีย์เดินออกไปจากห้องลูกๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครบางคนที่ไม่ยอมรับสายเขาเลย ครั้งที่ร้อยแล้วมั้งตั้งแต่เมื่อเย็นวาน แต่พรพระพายก็ช่างใจร้ายใจดำ ไม่ยอมรับโทรศัพท์เขาสักที
รอยยิ้มหล่อร้าย บิดขึ้นทีละนิด “สงสัยอยากให้สามีไปง้อ”
คนหล่อหันมามองหมูน้อยทั้งสองอีกครั้ง แล้วเดินออกจากห้องไป
“ไม่คิดถึงลูก ไม่คิดถึงฉันบ้างเลยหรือไงแม่ใจยักษ์”
ลิลลี่ไปเตรียมน้ำอุ่นเพื่อจะอาบน้ำให้หนูน้อยทั้งสอง แฝดพี่ตื่นก่อนเป็นคนแรก จอร์แดนลุกขึ้นมานั่งแล้วยกมือกุมศีรษะ รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย เด็กวัยเขาควรนอนมากๆ เกินวันละสิบชั่วโมงก็ยิ่งดี เพื่อร่างกายจะได้แข็งแรง ดวงตาใสแจ๋วมองน้องที่แอบย่องมานอนด้วยเหมือนคืนก่อนๆ
เขาอยากจะขอแด๊ดดี้ย้ายห้องนอนหนีมันแล้ว เพียงแต่ว่าคงอีกนานกว่าคนเป็นพ่อจะฟังคำขอของเขารู้เรื่อง
เมื่อคืนหนักกว่าคืนไหน ไอ้ตัวแสบร้องอ้อนหามามี้ทั้งคืน ทั้งที่จอร์แดนเห็นกับตาว่า เมื่อวานนี
