พรพระพายใบหน้าแดงก่ำรู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาวเมื่อเขาแยกเรียวขางามออกกว้าง แล้วพาตัวตนของเขาไปจดจ่อตรงกลางอย่างใจเย็น พรพระพายสบตามคม จอมเจ้าเล่ห์ เวลานี้สายตาของเขาช่างเหมือน
‘หมาป่าเห็นปลากระป๋อง’
แต่หมาป่าจอมเจ้าเล่ห์พบวิธีเปิดปลากระป๋องง่ายๆ ได้กินไวๆ แบรดลีย์มองความงดงามสวยหวานของเมียมือผ่าวร้อนลูบไล้ไปทั่วแล้วหยุดที่กึ่งกลางนั้นสัมผัสได้ถึงความชื้นแฉะอีกครั้ง จากนั้นก็พบว่าวันนี้ สึนามิพัดเข้าถล่มที่ชายหาดแห่งนี้อยู่ทุกๆ สองชั่วโมง
พรพระพายหน้าซีดเผือดจำได้ว่าตื่นมาตอนเช้า แต่ได้ย่างเท้าออกจากบ้านจนเกือบหกโมงเย็น เธอแทบหมดแรงเดินจนต้องเรียกหาเกลือแร่มาดื่ม
แบรดลีย์ยิ้มบางๆ เขาฟาดพายมาทั้งวันทั้งคืนจนอิ่มท้อง แต่พรพระพายก้าวขาเหมือนคนหมดแรง
แบรดลีย์ช้อนร่างเมียแล้วอุ้มเอาไว้แนบอก “ไม่ต้องเดินหรอก เดี๋ยวฉันอุ้มเธอออกไปกินข้าวที่ริมระเบียงเอง”
เขาสั่งอาหารมามากมายเอามาบำรุงเมีย รอบ
