เสี้ยวหน้าคม แววตาเปล่งประกายความเจ็บปวดออกมา แบรดลีย์สะกดน้ำเสียงต่ำลง
“แต่ฉันรักเธอ และรักลูกของเรามาก มากจริงๆ แม้แต่ชีวิตฉันก็ให้เธอกับลูกได้”
แบรดลีย์เคลื่อนกายเข้าไปใกล้ เขาอยากโอบกอดเธอไว้ วายร้ายใจฝ่อเมื่อเห็นว่าดวงตากลมโต อวัยวะที่สวยที่สุดบนใบหน้าของเมีย และสองแฝดได้รับไปจากแม่ ยังคงฉายความเย็นชาตวัดกลับมาจ้องเขาเขม็ง สองมือของเธอผลักอกเขาออกด้วยความรังเกียจ
“แต่ฉันเกลียดคุณ เกลียดมากด้วย คุณมันเจ้าเล่ห์ เจ้าเล่ห์ทุกเรื่อง ทุกอย่างเลย ฉันจะเชื่อใจอะไรคุณได้”
ประโยคธรรมดา แต่แบรดลีย์ไม่เข้าใจว่าทำไมหัวใจเขาถึงรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน คนยียวนชอบกวนคนอื่นเงียบขรึมไป
“ใจเย็นนะพาย ถึงวิธีจะผิด แต่จิตใจฉันมั่นคงคือรักเธอ”
พรพระพายจ้องเขาแล้วส่ายหน้า “ไปตายซะ ไอ้คนเจ้าเล่ห์”
พรพระพายปัดอาหารบนโต๊ะทุกอย่างพังพินาศ แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน ตลอดระยะเวลาที่เขากับลูกเข้ามาในชีวิต ปฏิเส
