“ พูดเองเออเองที่ไหน ผมรู้นะว่ารันแอบคิดถึงผม แอบคิดถึงคืนนั้นจนสลัดไม่ออก รันอยากให้ผมเข้าไปอยู่ในตัวรัน อยากรู้ว่ามันจะมีความสุขแค่ไหน ใช่ไหมครับ ” พูดจบประโยคก็ถือวิสาสะงับใบหูนั้นผ่านเส้นผมสลวย รันดาขนลุกเกรียว
“ บ้า บอสพูดอะไรก็ไม่รู้ค่ะ ”
“ งั้นไม่พูดแล้ว ขอทำเลยได้ไหม ” เมื่อปากว่ามือก็ถึง เขายกร่างบางขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก เธอดิ้นรนพัลวัน
“ บอส ไม่ได้นะคะ ทำอย่างนี้ได้ยังไง นี่มันกลางแจ้ง แถมยังกลางวันแสก ๆ ”
“ ทำไมจะไม่ได้ กลางวันกลางคืนได้ทั้งนั้นแหละ ”
“ บอสอะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า ”
“ ไม่มีใครมาเห็นหรอก นี่มันบ้านพักส่วนตัวของเจ้านาย ผมสั่งไว้แล้ว ส่วนพวกที่มาด้วยผมก็แจกบัทเจ็ทให้ไปใช้กันตามอัธยาศัย ป่านนี้ลั้ลลากันไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ ”
“ ยังไงก็ไม่ได้ค่ะ บอสไม่ให้เกียรติรัน ไหนจะแม่ของรันยังไม่รู้เรื่องเลย ”
