“ผมมาวินครับ”
“เอ่อ วรินทร์รัมภาค่ะ ฉันนอนหลับได้ตลอดแหละค่ะ ดื่มกาแฟไม่เห็นเคยตื่นสักนิด” วรินทร์รัมภาพูดอย่างอารมณ์ดี เธอรู้ตัวว่าตั้งครรภ์อ่อน จึงไม่คิดจะดื่มมาก แค่จะเทสต์รสชาติเล็กน้อย
“ฮ่าๆ ก็จริงนะครับ บางคนดื่มกาแฟไม่ยักจะตื่น แปลว่าคุณคงชอบดื่มกาแฟมากสินะครับ”
“พอดีฉันมีร้านกาแฟเป็นของตัวเอง” หญิงสาวยิ้มให้กับบาริสตาพร้อมกับรับเครื่องดื่มมา
“จริงเหรอครับ ดีจังที่ได้เจอคนที่ชอบอะไรเหมือนกัน”
พอชิมไปแล้วหญิงสาวก็กล่าวชม “หืม อร่อยมากเลยค่ะ แล้วก็หอมมากๆ ด้วย ว่าแต่คุณทำ…”
“วุ้นแก้ว” ไม่ทันที่วรินทร์รัมภาจะได้เอ่ยถามเทคนิคทำกาแฟกับบาริสตาหนุ่ม จู่ๆ ธีทัศก็เดินเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าดุพร้อมกับโอบเอวเธอเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของทันที มาวินมองภาพนั้นพร้อมกับอดเสียดายหญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ เพราะตอนแรกคิดว่าเธอไม่มีเจ้าของเสียอีก แต่จู่ๆ ก็มีคนมาแสดงความเป็นเจ้าของ แถมยังส่งสายตาหวงเธอ
