ตอนที่ 1 : จะเอาให้ตาย
977 คำ
ณ เวลานี้ ในโลกธุรกิจสีเทาจนดำมืดไม่มีใครไม่รู้จักเขา เจคอบ ซาเน็ตติ (Jacob Zanetti) หนุ่มมาเฟียอายุยี่สิบแปดปี ผู้นำตระกูลที่ทรงอิทธิพลอย่างตระกูลซาเน็ตติ
บิดาของเขาที่เสียไปแล้วมีเชื้อสายมาจากอิตาลี ครอบครัวฝั่งนั้นร่ำรวยและมีอิทธิพลมาตั้งแต่ดั้งเดิม ส่วนมารดาของเขาเป็นคนไทย หล่อนเป็นทายาทตระกูลผู้ดีเก่าแก่มีอันจะกิน
เมื่อสองปีก่อนบิดาและพี่ชายของเขาเสียไป เจคอบก็ก้าวขึ้นมาดูแลทุกอย่างแบบเต็มตัว เขาสามารถควบคุมดูแลทุกอย่างได้ดีเยี่ยมไร้ที่ติ เป็นทายาทของตระกูลที่ครบเครื่องสมบูรณ์แบบ
ความเด็ดขาด โหดเหี้ยม ไร้ปรานี
นั่นคงเป็นคำนิยามของเขา
เบื้องหน้ามีธุรกิจการค้าและส่งออกที่ขาวสะอาด ทว่าเบื้องหลังความรุ่งเรืองมาจากธุรกิจสีเทาจำพวกค้าอาวุธทุกประเภท แค่ได้ยินชื่อของชายหนุ่ม ผู้คนก็หวั่นกลัวพรั่นพรึงสะท้านเข้าไปในใจ
แต่กระนั้นตัวตนของเขาก็ดึงดูดใครหลายคนให้คลานเข้าหาเช่นกัน...
ชื่อเสียง อำนาจ บารมี โดยเฉพาะรูปลักษณ์หน้าตาที่โดดเด่น มันช่างทำให้ผู้หญิงแทบทุกคนยอมสยบแทบเท้า
ทว่ามาเฟียหนุ่มคนนี้กลับขึ้นชื่อเรื่องความไร้หัวใจ ไร้เมตตา ไร้ความรู้สึก ผู้หญิงสำหรับเขาก็แค่สิ่งที่ช่วยบรรเทาความอยากความต้องการทางกาย ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องพันธะผูกพันใด ๆ
เขาจะแสวงหาความสุขสมทางกายนี้เพียงชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น...
"วันนี้ว่างเหรอวะ มาไวเชียวไอ้เจคอบ" เซเวียร์หนุ่มมาเฟียผมสีเทาควันบุหรี่เจ้าของไนต์คลับหรูเอ่ยแซวเพื่อน
"อืม กูว่าง" เจ้าของใบหน้าหล่อคมคร้าม ผมสีน้ำตาลทอง นัยน์ตาสีเทามองกวาดทั่วบริเวณอย่างผ่าน ๆ เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดแบรนด์เนมสีดำ กางเกงสีดำคาดด้วยเข็มขัดหนังหัวสีเงิน บุคลิกดูน่าค้นหาและน่าหวั่นเกรงในเวลาเดียวกัน
เจคอบเดินมาใกล้เพื่อนสนิทแล้วนั่งลง พลางยื่นมือหยิบเครื่องดื่มมาแล้วจิบเล็กน้อย เซเวียร์ขยับเข้ามาใกล้ก่อนกระซิบถาม
"เอาเด็กไหมวันนี้ มีเด็กเข้าร้านมาใหม่แจ่มสุด ๆ"
"ไม่" น้ำเสียงของเจคอบเยือกเย็นไร้อารมณ์
"แล้วมาทำไม มาดื่มเฉย ๆ เหรอ"
"อืม" เขาเหวี่ยงวนแก้วเบา ๆ สายตาทอดมองไปเรื่อย "แล้วไอ้วินกับเอเดนอะ"
"ช่วงนี้พวกมันติดเมียจะตาย" เซเวียร์นึกแล้วก็ขำขัน "มีแต่กูกับมึงนี่แหละยังไม่มีเมีย"
"มึงคิดจะมีด้วยเหรอวะ เมียน่ะ" เจคอบหันมายิ้มขันมองหน้าเพื่อน เซเวียร์รีบส่ายหน้าระรัว ทำสีหน้าอย่างกับว่ามันคือเรื่องประหลาดที่สุดในชีวิตและจะไม่มีวันเกิดขึ้นกับเขา
"ไม่มีวัน ไม่มีใครจะมาใส่ปลอกคอกูได้"
เจคอบได้ฟังก็แค่นหัวเราะในลำคอ ทว่าเสียงหัวเราะเบา ๆ ก็เหือดหายทันทีที่เซเวียร์เอ่ยถามย้อนกลับมา
"แล้วมึงล่ะ จะมีเมื่อไร...เมียน่ะ"
"..." คนฟังนิ่งเงียบแล้วกระดกเหล้าเข้าปากแทนการตอบ
"ไม่ยอมมีสักทีเพราะลืมเด็กเก่าไม่ได้หรือเปล่า"
เจคอบไม่ตอบอะไร ใบหน้านิ่งเรียบแต่แววตาของเขากลับดำมืดลง เซเวียร์เองยังสังเกตเห็นทว่าก็ไม่ได้กลัวแม้แต่น้อย พวกเขาล้วนมีอำนาจเท่าเทียมและรู้ใจกันยิ่งกว่าใคร ถึงได้กล้าพูดทิ่มแทงใจดำอีกฝ่าย
"ลืมไม่ได้ก็มากินเด็กที่ร้านกูแก้ขัดได้นะ"
"วันนี้กูไม่มีอารมณ์"
"ตามใจ" เจ้าของไนต์คลับยิ้มร่าไม่ได้สนใจอาการของเพื่อนที่กำลังมองตาขวาง
ขณะที่พวกเขากำลังนั่งคุยกันอยู่ ไม่นานนักก็มีคนสนิทของเซเวียร์เร่งฝีเท้าเข้ามาหาผู้เป็นนาย ชายหนุ่มกระซิบกระซาบบางอย่างให้เซเวียร์ฟัง เจคอบที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ ทำเพียงปรายตามองเล็กน้อยไม่ได้สนใจ
"เดี๋ยวกูมาว่ะ"
"มีเรื่องอะไร" เจคอบเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างไม่ได้ใส่ใจนัก
"เหมือนมีคนทะเลาะกันอีกแล้ว น่ารำคาญฉิบหาย"
"เรื่องปกติ มึงควรชินสักที" เจคอบแค่นหัวเราะ
ไนต์คลับกับการทะเลาะวิวาทเป็นของที่มีคู่กันมาแต่ช้านาน เขามาไนต์คลับของเพื่อนสิบครั้งต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้เก้าครั้งเห็นจะได้
เซเวียร์หยัดกายลุกขึ้น เสยผมลวก ๆ ด้วยความหน่ายใจ ขนาดไนต์คลับเขามันหรูและมีระดับที่สุดในย่านนี้ก็ยังไม่พ้นเรื่องปวดหัว แถมชอบเกิดเวลาที่เขาเข้ามาดูสาขาทุกที
เขาจะไม่ไปดูเองก็ได้ แต่ไหน ๆ ก็แวะมาแล้วเลยขอไปจัดการเองดีกว่า
"เดี๋ยวกูมา"
"อืม" เจคอบตอบด้วยใบหน้านิ่งเฉย ไม่นานเซเวียร์ก็เดินออกไป
มาเฟียหนุ่มนั่งจิบเหล้าต่อโดยไม่สนใจสายตาหลายคู่ที่จับจ้อง ผู้หญิงหลายคนส่งความหวานยั่วยวนทางสายตามาให้เขา
เจคอบรู้ดี...ไม่ใช่ไม่รู้ แต่คืนนี้เขาไม่มีอารมณ์จริง ๆ ในทางกลับกันสมองดันคิดถึงแต่เรื่องที่เขาฝันเมื่อคืนก่อน
ฝันร้ายที่ฝังรากลึก...
นึกได้เพียงเท่านั้นมือที่ถือแก้วเหล้าก็กำแน่นเข้า เขายกแก้วขึ้นมาแล้วกระดกมันจนหมดในอึกเดียว
ความรู้สึกนึกคิดบางอย่างผุดขึ้นในใจ...
อย่าให้ฉันเจอเธออีกนะมาย ไปแล้วไปให้ลับ เพราะถ้าเจออีกรอบเขาจะเอาให้ตาย...
ไม่ตายคามือก็ตายคาอกเขานี่แหละ!
- ผู้เขียน
