“องค์หญิง เสด็จพิพิธภัณฑ์หรือห้องสมุดหรือ” ชีคหนุ่มถามเมื่อเจ้าหญิงเบดิญญ่าห์ทรงแย้มพระโอษฐ์ให้ เขากับพระองค์ค่อนข้างได้พบกันบ่อยเพราะว่ามารดากับองค์สุลตาน่าทรงเป็นพระสหายกัน และก่อนที่องค์หญิงจะทรงย้ายมาศึกษาที่อัลไมคา องค์สุลตาน่าก็ทรงฝากฝังให้ชีคซาอิดดูแลเจ้าหญิงน้อยองค์นี้ จนเขามาจัดแจงเรื่องต่างๆ ให้พระองค์และสนิทกันไปโดยปริยาย
“เบญ่าต้องเป็นฝ่ายถามกระมัง ว่าพี่ซาอิดมาทำอะไรที่มหาวิทยาลัยนี้”
“แค่มาธุระนิดหน่อยเท่านั้น” ชีคหนุ่มตอบกำกวม
“แล้วนั่นใครคะ” เจ้าหญิงทอดพระเนตรผ่านหัวไหล่เขาไปมองไอยวรินทร์ที่ยืนก้มหน้านิ่งเป็นอนุสาวรีย์หินอยู่
“เด็กในที่บ้าน อย่าสนพระทัยเลย แล้วว่าแต่องค์หญิงเล่าเสด็จมากับใคร กลุ่มใหญ่เชียวนั่น”
ยังไม่ทันจะได้หายอึ้ง ไอยวรินทร์ก็แอบโกรธชีคซาอิดอยู่ในใจที่บอกว่าหล่อนเป็นแค่เด็กในบ้าน แม้จะไม่ได้เป็นอะไรกับเขา แต่ก็รู้สึกเกลียดอย่างบอกไม่ถูก ที่พอเห
