ตุ๊บ! ตุ๊บ!
“ทำบ้าอะไรของนาย” กำปั้นหนักๆ ถูกฟาดลงแผงอกของเขาสมตั้งใจ มิสเตอร์เคไม่โต้ตอบอะไรนอกจากยืนมองการกระทำของฉันนิ่งๆ จนเหนื่อยที่จะทุบเขาแล้ว ฉันจึงก้มลงหยิบโทรศัพท์ที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาถือไว้ในมือจากนั้นก็รีบวิ่งเข้าห้องนอนไปโดยที่ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองเขาอีก
ครืดๆ ครืดๆ
นิ้วเรียวเลื่อนปุ่มกดรับโทรศัพท์ทันทีที่มองหน้าจอแล้วมันปรากฏขึ้นเป็นชื่อของคุณแม่
“สวัสดีค่ะคุณแม่”
(คนสวย แม่รู้แล้วนะว่ามีไอ้โรคจิตมันส่งของสยองมาให้ลูก) คิ้วเรียวขมวดเป็นปมด้วยความแปลกใจปนสงสัย แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่เมียมาเฟียอย่างคุณแม่จะจับคนร้ายได้ในเวลาอันสั้น
“มันเป็นใครคะคุณแม่ แล้วมันทำแบบนี้กับลูกทำไม อ้วก!” ฉันรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาเจียนออกมาอีกครั้ง เมื่อภาพสยอง น่าแหวะนั่นผุดขึ้นมาให้หัว
(เพตราลูก! เป็นอะไรคะลูก) โทรศัพท์เครื่องหรูถูกวางไว้ขอบอ่างล้างหน้า ได้ยินเสียงคุณแม่ตะโกนผ่
