พอเดินเข้ามาห้องวีไอพีของร้านอาหารทุกคนนั่งรออยู่แล้ว ผู้ใหญ่ทุกคนต่างเพ่งมองมาที่พวกเขาทั้งสามคน...
“พอดีน้ำรู้สึกไม่สบาย เหมือนจะปวดท้องโรคกระเพาะอาหารเลยรีบไปหายากินน่ะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่ต้องให้รอ”
อลินเดินไปนั่งข้างๆ ชานป๋อหลิน ชลนทีนั่งข้างน้องสาว ที่ว่างอีกที่หนึ่งชานป๋อเสียนเลยนั่งลงข้างๆ ชลนที เขารู้สึกเลยว่าหล่อนเกร็งขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
“พ่อสั่งอาหารไว้แล้วบางส่วน อยากทานอะไรกันเพิ่มไหม เพิ่มคนละเมนูสองเมนู” บิดาของอลินเอ่ยเป็นภาษาสากลให้เข้าใจโดยทั่วถึงกัน
ชานป๋อหลินเอาเมนูให้กับชลนทีและชานป๋อเสียนดูด้วยกัน ส่วนเขาเองดูเล่มเดียวกับอลิน
นายแพทย์หนุ่มรู้ว่าคนข้างๆ ค่อนข้างเกร็ง เลยโน้มตัวไปใกล้หล่อนขึ้นแล้วเปิดเมนูอาหาร แล้วกระซิบถามหล่อนเบาๆ
“จะสั่งอะไรเพิ่มไหม”
“ไม่” เสียงบอกนั้นเข่นเขี้ยวอยู่ในที หากไม่อยู่บนโต๊ะอาหารแบบนี้หล่อนคงผลักเขาให้พ้น มุมปากของเขาหยักขึ้นน้อยๆ
