มหกรรมความเขิน
นะโมตื่นขึ้นมากลางดึกก็พบว่าตัวเองถูกอุ้มมาอยู่ในห้องนอนเรียบร้อยแล้ว แอร์ยี่สิบห้าองศาทำให้หญิงสาวสะดุ้งตื่นด้วยอาการเย็นยะเยือกอย่างบอกไม่ถูก
นะโมลุกออกจากเตียงด้วยอาการมึนๆ เธอก้มมองนาฬิกาเรือนเล็กก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลากว่าเที่ยงคืนครึ่งแล้ว
ในหัวถูกบางอย่างบีบรัดจนปวดตุ้บๆ
ร่างเล็กพยายามลากสังขารตัวเองที่กำลังจะล้มทั้งยืนไปยังห้องครัวเพื่อหายาแก้ปวดหัว ทว่ามันกลับหมดเกลี้ยงทิ้งไว้เพียงกระปุกว่างเปล่าที่ไม่หลงเหลือยาเลยสักเม็ด จะออกไปซื้อเซเว่นก็ไม่ไหวทั้งด้านนอกยังฝนตกหนักอีก
[นะโม : นอนหรือยัง?]
เธอตัดสินใจส่งข้อความหาโยธาที่อยู่ห้องตรงข้าม ซึ่งผ่านไปไม่ถึงหนึ่งนาทีร่างสูงก็ตอบกลับมา
[โยธา : ยัง มีอะไรหรือเปล่า]
ด้วยความปวดขมับจนลามมาถึงดวงตาทำให้นะโมเลือกส่งข้อความเสียงแทนการพิมพ์
“มียาแก้ปวดหัวไหม”
หลังจากข้อความขึ้นว่า ‘อ่านแล้ว’ ไม่นานเสียงริงโทนโทร
