ฟาดไม่ยั้ง
“พี่โยธาจำน้ำฟ้าได้ไหมคะ” ใบหน้าหวานฉีกยิ้มกว้างเอ่ยทักทาย
“จำไม่ได้ครับ”
โยธาตอบกลับเสียงเรียบพลันรีบหยิบขนมจากชั้นลงตะกร้าก่อนจะเดินไปคิดเงิน แต่ทว่าน้ำฟ้ากลับตามเขาไม่ห่างเดินตามโยธาทุกฝีก้าวจนร่างสูงทนไม่ไหวหันมาตะคอกใส่เธอ
“นี่น้องครับเลิกตามพี่สักทีได้ไหม”
“น้ำฟ้าไม่ได้ตามนะคะ น้ำฟ้าแค่จะไปทางเดียวกับพี่”
“งั้นเชิญน้องน้ำฟ้าไปก่อนเลยครับ” โยธาผายมือให้หญิงสาวเดินไปก่อน แต่เธอกลับยืนนิ่งทำหน้าสลดใส่เขา
“นี่พี่รังเกียจน้ำฟ้าขนาดนั้นเลยเหรอคะ ตลกดีนะคะทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแท้ๆ แต่พี่กลับตั้งแง่กับน้ำฟ้าไปแล้ว”
“ครับ พี่ชัดเจนกับน้องมากแล้วว่าไม่อยากยุ่งด้วย ดังนั้นกรุณาอย่าล้ำเส้นพี่”
“นี่นะโมบอกอะไรพี่เหรอคะ”
“เกี่ยวอะไรกับแฟนพี่ครับ” โยธาเริ่มหงุดหงิด
“ถ้าไม่ใช่เพราะนะโมใส่ความฟ้าให้พี่ฟัง มีเหรอที่พี่จะตั้งแง่แบบนี้”
“หึ น้องนี่ตลกดีนะ น้องคิ
