“แล้วหนูดีจะยกลูกให้เขาหรือไง แล้วถ้าคนดีไม่ได้เจอแม่จะเป็นยังไง” นางสอางค์เอ่ยเป็นเชิงเตือนสติ เพราะถ้าอีกฝ่ายยังลังเลอยู่อย่างนี้ล่ะก็เหลนของนางคงได้นอนที่ไร่แดนสรวงอีกคืนเป็นแน่
“หนูไม่มีวันยกลูกให้คนพรรค์นั้นหรอกค่ะ หนูจะไปเอาลูกหนูคืน” สาวน้อยเอ่ยอย่างหนักแน่น ก่อนจะผุดลุกขึ้น แล้ววิ่งแจ้นไปหยิบกระเป๋าด้วยท่าทางหุนหันพลันแล่น ทิ้งให้คนแก่คลี่ยิ้มบางๆ ด้วยความสมใจ นางสอางค์หวังว่าเหลนตัวน้อยๆ จะเป็นกาวใจให้พ่อกับแม่ได้ปรับความเข้าใจกัน เพราะอยากให้เหลนได้มีทั้งพ่อและแม่
ยังไม่ทันจะเดินลงจากเรือนเสียงตะโกนเรียกหาก็ดังขึ้น
“ลูกพี่! ลูกพี่โว้ย!”
“มีอะไรไอ้มะเดี่ยวเสียงดังโหวกเหวกมาเชียว” คนที่ตั้งท่าจะไปเอาลูกสาวคืนถึงกับชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวลงบันได ก่อนจะชะโงกหน้าไปถามผู้มาใหม่
“นังแองจี้จ้ะลูกพี่” มะเดี่ยวเอ่ยเสียงสั่นๆ
“นังแองจี้มันเป็นอะไร พูดมาสิมัวแต่อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่ได
