“อย่าคิดมากสิหนูดี เด็กลืมง่ายจะตาย” เซซาเรเลือกที่จะไม่สาธยายถึงความคิดและการคาดการณ์ของตัวเอง
“นั่นสิคะ เด็กลืมง่ายจะตาย” บุปผาสวรรค์พึมพำเสียงผาดแผ่วพร้อมเผลอทำหน้าเศร้า ลูกอาจจะลืมผู้ชายคนนั้นได้ แต่ผู้ใหญ่ที่มีความหลังฝังใจอย่างเธอจะลืมเขาได้เช่นไร
“แล้วหนูดีล่ะ จะลืมพ่อของลูกได้ไหม” คำถามกระแทกใจทำให้คนตัวเล็กหลุดออกจากภวังค์
“ทำไมหนูดีจะลืมผู้ชายเลวๆ พรรค์นั้นไม่ได้คะ” เธอเอ่ยเสียงเรียบ หากแต่แววตากลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวจนน่าใจหาย
“อาว่าอีกไม่นานเขาก็ต้องหาทางเจอหนูดีกับลูกจนได้” ที่สุดเซซาเรก็ทนไม่ไหวจึงเอ่ยในสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา เพราะรู้ดีว่าหลานสาวยังรักพ่อของลูกอยู่ไม่เสื่อมคลาย เพียงแต่ไม่กล้าเปิดใจอีกครั้งก็เท่านั้นเอง
“เขาจะไม่มีวันได้เจอหนูดีกับลูกอีกหรอกค่ะ” หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นแล้วเอ่ยอย่างเด็ดเดี่ยว เธอจะไม่มีวันให้ผู้ชายคนนั้นได้พบกับลูกอีกเป็น
