งานปฐมนิเทศผ่านไปพร้อมกับคนข้างกายที่หงุดหงิด คงเพราะไม่ชอบต้องมารออะไรนาน ๆ แบบนี้เขาจึงทำสีหน้าไม่สบอารมณ์
“เป็นอะไรไปคะคุณพ่อ” เสียงเล็กที่นั่งด้านข้างเอ่ยขึ้นขณะขับรถกลับบ้าน
ที่จริงจะไปกินข้าวก่อน แต่สภาพเธอที่แต่งตัวนักศึกษา กับเขาที่แต่งชุดสูทเต็มยศเช่นนี้คงต้องมีใครเข้าใจผิด คิดว่าตนเป็นพ่อยัยเด็กน้อยนี่เป็นแน่
ยิ่งเธอตอกย้ำความเป็นพ่อให้เขาด้วยการเรียกเหมือนเจ้ารุ่นพี่นั่นอีก ทำเอาเขาหงุดหงิดไม่น้อยเลยทีเดียว
“ใครพ่อเธอ”
“ก็ลีอันโดรไง” คิกคิก
พอเรียกแบบนี้แล้วค่อยสมกับใบหน้าของเขาหน่อย แม้จะหล่อ แต่แก่คราวพ่อได้แล้วมั้ง เพียงห่างกันสิบสี่ปี ใครไม่รู้ก็คิดว่าพ่อกับลูกแน่นอน
“หยุดเรียกว่าพ่อเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่หยุด” นอกจากไม่หยุดแล้ว ใบหน้าจิ้มลิ้มนี้ยังแลบลิ้นปลิ้นตา จนคนโดนล้อตรงหน้าต้องเปิดโหมดขับเคลื่อนอัตโนมัติ แล้วหันมาจัดการกับยายตัวแสบ
“เย้ย...ลีอันโดร...” เมื
