เพราะว่าบินด่วนต้องไปสนามบินตั้งแต่ตีสาม ร่างเล็กที่เพลียขั้นสุดเดินโงนเงนลงมาจากบนห้องเพื่อมาส่งเขา ที่หน้าบ้าน มือยืนโบก แต่ตาไม่ลืมแล้ว
“อยู่บ้านห้ามเที่ยวห้ามดื้อนะ ถ้าเฟลิเปโทรฟ้อง...”
“ยากอะไรก็ชวนกันออกไปสองคน” ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุอยู่แล้ว อยู่ใต้ปีมาเฟียมาก็นาน ยังไม่เคยไปเที่ยวผับบาร์ อาบอบนวด หรือธุรกิจอะไรของเขาเลย
“ฉันจะไว้ใจเธอกับน้องชายได้ไหมเนี่ย” ร่างใหญ่ถอนหายใจ ยิ่งไปคราวนี้ยิ่งไม่วางใจว่าที่บ้านเตรียมอะไรต้อนรับไว้บ้าง แล้วก็ห่วงคนทางนี้ด้วย
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันเที่ยวแน่นอน” ลินลดายังไม่หยุดหยอกเย้าเขา ก็ใครใช้ให้เขาไม่บอกเธอก่อนล่ะ การบินไปอย่างกังวลก็สมควรที่เขาจะได้รับแล้ว
“ลินลดา...!” ลีอันโดรเรียกเสียงต่ำบอกให้รู้ว่าไม่ใช่เรื่องล้อเล่น แต่เมื่อคนตัวเล็กโผเข้ามากอดความขุ่นมัวในใจก็จางออกไป
“เดินทางปลอดภัยนะ...อย่าให้ฉันจับได้ว่าไปนอนกับผู้หญิงคนไหน...นาย
