"วิว วิว วิว ๆ " เสียงเรียกชื่อเธอซ้ำ ๆ อะไรอีกล่ะทีนี้
"ว่าไงครับวิน? "
"วินหิวครับ วิวช่วยเอางานไปทำที่บ้านเราได้ไหมครับ" เด็กน้อยไม่เพียงออดอ้อนโดยธรรมดา วินเอาหน้าซุกเข้ากับหน้าตักคนเป็นแม่พร้อมกับโอดครวญ
"พรุ่งนี้วินก็ต้องไปเรียนหนังสือ ไม่ได้อยู่กับวิวเกือบทั้งวัน ไม่ได้กินข้าวกินของอร่อย ๆ กับวิวคนสวยเลย" ลูกอ้อนไม้ตายไม่ใช่ประโยคที่วินพูดยาวเหยียดในตอนแรก แต่กลับเป็นประโยคคำว่าวิวคนสวยต่างหากเล่า
"แต่วิวต้องทำงานส่งนะครับ วินต้องรู้จักรอเข้าใจไหม"
ต่อให้เธอจะแพ้ลูกอ้อนของเจ้าลูกชายแค่ไหน แต่เธอก็สอนลูกเสมอ แม้จะไม่ใช่คุณแม่ที่ดีเลิศเลอไปเสียทุกอย่าง แต่ลูกเธอต้องได้รับการสั่งสอนที่ดีที่สุดเท่าที่แม่คนหนึ่งจะให้ได้
"วิวไม่ต้องทำส่งตอนนี้ก็ได้ ตอนเย็นค่อยส่งในกรณีพิเศษ" ผู้สมรู้ร่วมคิดอีกคนเอ่ยขึ้น ด้วยท่าทีเคร่งขรึมเสริมความน่าเชื่อถือให้กับประโยคพูดของตน
"อันนี้แหละยิ่งไม่
