"ผมขอนั่งข้างคุณวิวด้วยคนได้ไหมครับ?"
เสียงเรียกจากด้านข้างดังขึ้น หญิงสาวที่กำลังมีความสุขและโยกศีรษะไปตามเสียงร้องเพลงกับเสียงกีต้าร์ต้องหยุดชะงัก และหันไปมองยังต้นตอของเสียง เป็นภาคินที่มองเธอหลายต่อหลายครั้งจนทนไม่ไหวเดินมาขอนั่งข้างกายเธอ ซึ่งเคยเป็นที่ของใครบางคนโดยในตอนนี้เขานั้นขอตัวไปเข้าห้องน้ำอยู่
ตรงที่เธอนั่งเป็นเก้าอี้ไม้ไผ่ที่นั่งได้สองคนพอดี เธอจึงอึ้งเล็กน้อยเพราะกำลังคิดว่าจะตอบเขาอย่างไรจึงจะไม่เป็นการเสียมารยาทมากนัก แม้จะรู้สึกไม่ได้สนิทใจแต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธตรง ๆ
"เอ่อ...ฝั่งนี้ได้ค่ะ" วิวผายมือไปยังอีกฝั่งที่ยังมีที่ว่างอยู่ซึ่งเป็นเก้าอี้ต่ำแบบเดี่ยว
"อ้อ ขอบคุณครับ"
ภาคินแสร้งทำเป็นยิ้มอย่างจริงใจและขอบคุณเธอ แม้ในใจรู้สึกหงุดหงิดและผิดหวังเล็กน้อย ที่ไม่สามารถแย่งที่ตรงนั้นมาเป็นของเขาได้ ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ใครนั่งอยู่กันแน่ เขารู้ เพียงแค่เขานั
