"ระ เรน!"
ฉันเดินเข้าไปหาเรนทันทีหลังจากที่ได้สติ พร้อมกับร่างสูงที่หันมามองก่อนเขาจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉันด้วยความเป็นห่วงจนทำเอาฉันรู้สึกผิด
"เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมไม่รับสาย?"
"คือ..ขอโทษนะพอดีวันนี้ยุ่งๆ นี่ก็เพิ่งไปกินข้าวกับพ่อเพิ่งกลับมาถึง"
ฉันเงยหน้ามองเรนด้วยความรู้สึกที่หลากหลายขณะที่เรนเองก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขาหัวเราะออกมาเบาๆพลางยกมือขึ้นลูบหลังคอตัวเองด้วยท่าทีเขินอาย
"เราเองก็ผิดแหละที่มาโดยไม่บอก จริงๆรู้สึกเป็นห่วงที่โทรหาแล้ววิเวียนไม่รับเลยมาหาถึงนี่ แต่ก็ลืมไปว่าขึ้นห้องไม่ได้ถ้าไม่มีคีย์การ์ด"
ยิ่งเขาพูดยิ่งทำเอารู้สึกผิดมากขึ้นเลยแฮะ ฉันเม้มปากมองเรนก่อนจะเอื้อมมือไปจับแขนให้เขาเดินตามมาขึ้นลิฟต์แทนที่จะพูดอะไรต่อ
"คืนนี้คงไม่ไปไหนแล้วใช่ไหม?"
"ใช่ ตอนแรกก็กะจะนอนบ้านแต่จู่ๆก็ติดต่อวิเวียนไม่ได้..." ฉันหันมองเรนขณะที่เรากำลังยืนอยู่ใ
