(เรน)
ขณะเดียวกัน
"รออาหารสักครู่นะคะ"
"ครับ"
ผมพยักหน้าตอบพนักงานพร้อมกับคืนเมนูให้เธอก่อนจะมองคนที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ข้างร้านอีกครั้ง วิเวียนคงไม่สังเกตว่าตรงนี้ผมสามารถมองเห็นเธอได้เธอเลยแสดงความหงุดหงิดทางสีหน้า และสายตาออกมาชัดเจนซะจนผมไม่ต้องสังเกตก็เห็นในทุกๆท่าทีที่แสดงออกถึงความไม่พอใจหลังรับโทรศัพท์สายนี้ เธอดูหัวเสียสุดๆ และดูเหมือนจะตวาดด่าปลายสายไปด้วยก่อนกดวาง...
ผมกอดอกหรี่ตามองวิเวียนที่กำลังยืนสงบสติอารมณ์ตัวเองอยู่นานนับนาทีก่อนเธอจะเดินเข้ามาในร้าน และมองหาผมผมจึงยกมือกวักเรียก
"ทางนี้"
"อ๊ะ...โทษทีที่ทำให้รอนะ"
วิเวียนยิ้มให้ผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะที่ผมก็พยักหน้าตอบเธอและเทน้ำให้
"สั่งข้าวไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะพอไหมถ้าไม่พอยังไงสั่งเพิ่มได้นะ"
"ใครจะไปกินเยอะขนาดนั้นล่ะเรนก็"
ดูเหมือนว่าวิเวียนจะไม่อยากเล่าให้ฟังจริงๆแหละ...ผมยิ้มออกมาบางๆและชวนเธอคุยเรื่
