EP.1
1870 คำ
- มหาลัย UA -
12.12 pm.
"ขออนุญาตค่ะ อาจารย์เรียกหนูมีอะไรเหรอคะ?"
ฉันเดินเข้าไปในห้องพักของอาจารย์ที่ปรึกษาของชั้นตัวเอง แถมเขายังเป็นอาจารย์ประจำวิชาเอกที่ฉันลงเรียนด้วย ฉันเลิกคิ้วมองอาจารย์เบย์ที่แต่งหน้าทำผมจัดจ้านที่สุดในย่านนี้ เขาเป็นขวัญใจเด็กๆในคลาสเพราะการแต่งตัวที่ล้ำสมัยกว่าทุกคนเลยน่ะนะ
"นั่งก่อนจ่ะ มารยาทเนาะยืนค้ำหัวครูบาอาจารย์"
"ขอโทษค่ะ ก็หนูนึกว่าอาจารย์จะคุยไม่นานไง"
ฉันเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ แต่ด้วยกระโปรงทรงเอที่สั้นเอาเรื่องมันเลยทำให้นั่งลำบากหน่อยเลยต้องนั่งไขว่ห้างมองสบตากับอาจารย์เบย์แทน อาจารย์ถอนหายใจใส่ยกใหญ่แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยื่นเอกสารมาตรงหน้าฉัน
"คะแนนสอบแกแย่มากนะวิเวียน ฉันเวียนหัวแล้วนะตอนนี้"
อาจารย์เบย์เอ่ยเรียกชื่อฉันแถมยังทำท่าปวดหัวกับคะแนนสอบปลายภาคของฉันซะเต็มประดาจนฉันอดจะหยิบมาดูไม่ได้
"อาจารย์เอาคะแนนสอบมาให้นักศึกษาดูแบบนี้ก็ได้เหรอคะ?"
"จริงๆมันก็ไม่ได้อยู่แล้ว แต่ที่ฉันเอามาให้แกดูเพราะฉันจะเสนอทางเลือกให้แกถ้าอยากจะรอดเอฟจากฉันน่ะนะ"
"เดี๋ยวสิ"
ฉันที่ดูคะแนนสอบตัวเองที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดินจริงๆ แต่มันจะไม่มีคนอื่นได้น้อยเหมือนฉันแล้วรึไง ฉันสบตาอาจารย์เบย์อีกครั้งด้วยความสงสัย
"ต้องมีคนที่ได้น้อยเหมือนหนูด้วยสิ หนูไม่เชื่อว่าจะไม่มีคนอื่นอีกหรอกนะ"
"ยินดีด้วยนะ เพราะมีแค่เธอที่ได้คะแนนเท่านี้จริงๆ..."
อาจารย์เบย์กัดฟันยิ้มให้ ก่อนเขาจะดึงเอกสารคะแนนฉันกลับไปเก็บที่เดิม
"ฉันเป็นอาจารย์วิชานี้มาหลายปีมาก และแต่ละปีค่ามีนฉันไม่เคยถูกดึงลงต่ำเตี้ยเรี่ยดินขนาดนี้มาก่อน เพราะงั้นวิเวียนจ้ะ...ฉันมาเพื่อช่วยเธอนะ"
ฉันเลิกคิ้วมองสบตาอาจารย์เบย์พลางถอนหายใจออกมาอย่างไม่สบอารมณ์นัก
"อย่าทำหน้าเหมือนว่าโลกนี้จะแตกสิ แค่เธอตั้งใจเรียนเหมือนน้องๆคนอื่นบ้างเธอก็ไม่ต้องมาเจอแบบนี้ อายุก็เยอะกว่าเด็กคนอื่นๆอยู่นะวิเวียน"
"หนูอายุเยอะกว่าคนอื่นๆแค่ปีเดียวค่ะจารย์ ความรู้ความสามารถมันวัดการที่อายุไม่ได้อาจารย์ก็พูดเองหนิ"
"แน่ะ ทีงี้จำเก่ง"
ฉันกอดอกมองอาจารย์เบย์ด้วยความเบื่อหน่าย และใช่ถึงตอนนี้ฉันจะเรียนอยู่ปีหนึ่ง แต่อายุฉันมันควรที่จะอยู่ปีสองแล้ว...ใจจริงฉันก็อยากจะเรียนพร้อมคนที่อายุเท่ากันแหละแต่มันก็มีหลายสาเหตุที่ต้องมาอยู่จุดนี้
"เอาจริงๆนะวิเวียน ที่แกมาเรียนสายธุรกิจแกชอบมันจริงๆป่ะ"
"ชอบสิคะ"
"แค่ตอบยังไม่ตั้งใจเลย เฮ้อ...แล้วมันไม่ใช่แค่วิชาฉันนะที่แกแทบจะไม่รอดวิชาอื่นอาจารย์เขาก็คิดหนักเหมือนกัน"
"แล้วจะให้หนูทำอะไรล่ะคะ หนูเองก็ไม่อยากติดเอฟหรอกนะ"
"เพราะงี้ไงฉันเลยเรียกแกมาคุย"
อาจารย์เบย์หรี่ตามองฉันเหมือนกำลังปรามว่าฉันกำลังทำตัวไม่น่ารักใส่ แต่นี่ก็พยายามข่มอารมณ์ตัวเองสุดๆแล้วเหมือนกันนะ ฉันลอบถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะมองเอกสารอีกฉบับที่อาจารย์ให้มา
"นี่คือสิ่งที่ฉันจะช่วยให้แกรอดเอฟ เฉพาะเอกฉันด้วยนะ"
พรึบ
ฉันเอื้อมมือไปหยิบกระดาษที่อาจารย์เบย์ส่งมาขึ้นมาดู ก่อนจะขมวดคิ้วเพราะมันเป็นค่ายอาสาที่คณะสิ่งแวดล้อมจัด แต่มันมีคณะอื่นๆร่วมด้วยไม่ว่าจะเป็นคณะครุศาสตร์ คณะวิศวะ แล้วก็บริหารธุรกิจที่ฉันเรียนอยู่นี่แหละ
"เดี๋ยวสิ จะให้หนูไปทำอะไรคะ...ค่ายอาสาเด็กบนดอยเนี่ยนะ"
"ให้แกไปช่วยชุมชนสร้างรายได้ไง แกมาเรียนเพื่อเป็นนักธุรกิจอยู่แล้วหนิ อีกอย่างเทอมต่อๆไปยังไงพวกแกก็ต้องออกไปเรียนรู้กับชุมชนอยู่แล้ว"
"แต่มันไกลมากเลยนะคะอาจารย์ ภาคเหนือเลยนะแถมยังต้องไปอยู่ทั้งซัมเมอร์อีก!"
เดือนกว่าเลยนะประเด็น แล้วซัมเมอร์นี้ฉันนัดกับเพื่อนแล้วว่าจะไปอาบแดดกันอ่ะ
"ภาคเหนือช่วงซัมเมอร์อากาศดีนะ"
"แต่.."
"ถ้าแกไม่ไปเอฟก็รอแกอยู่อ่ะ ฉันไม่มีทางเลือกให้แกมากหรอก"
"เดี๋ยวสิอาจารย์ แล้วธุรกิจมีแค่หนูเหรอที่จะต้องไป?"
"ใช่ เพราะตอนนี้ที่นั่งเหลือแค่ที่เดียว แต่แกไม่ต้องห่วงว่าแกจะทำไม่ได้เพราะฉันจะไกด์ให้แกเอง มีปัญหาอะไรติดต่อได้ตลอดซัมเมอร์นี้ฉันก็หมกอยู่มอนี่แหละ"
ฉันอ้าปากมองอาจารย์เบย์ที่กำลังยักไหล่พลางหันไปกดแป้นพิมพ์เหมือนกำลังกรอกข้อมูลอะไรสักอย่างจนฉันอดที่จะชะโงกไปดูไม่ได้ เพราะในหัวมีความคิดที่ว่าอาจารย์จะต้องทำอะไรตามใจแน่ๆ แล้วเขาก็ทำจริงๆ เพราะตอนนี้กำลังกรอกข้อมูลฉันลงในโครงการอยู่
"อาจารย์หนูยังไม่ตกลงเลยนะ!"
"หึ แล้วคิดว่าจะปฏิเสธฉันได้รึไงยัยเด็กนี่..ไปจ่ะฉันน่ะหาแต่สิ่งดีๆให้นักศึกษาของตัวเองอยู่แล้ว"
อยากจะบ้าตาย! ฉันถอนหายใจออกมาเสียงดังพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ตามเดิมด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เพราะใจที่กำลังสลาย....ให้ตายทำไมฉันจะต้องไปค่ายอาสาบ้าอาสาบอแบบนี้ด้วยเนี่ย!
ทริปซัมเมอร์ที่ฉันใฝ่ฝันไว้สลายไปในพริบตาเดียวจริงๆ
"เอ้านี่เอกสารเอาไปส่งคณะสิ่งแวดล้อม"
"เดี๋ยวสิ ทำไมต้องไปส่งด้วยล่ะ"
"มันเป็นใบสมัครจ้า เอาไปให้คณะสิ่งแวดล้อมเขาจะได้ดำเนินการต่อ"
"อาจารย์ไม่มีทางอื่นให้หนูแล้วจริงๆอ่ะ"
ฉันกะพริบตามองอ้อนอาจารย์เบย์แต่เขากลับส่ายหน้าแทนคำตอบ พร้อมกับลุกขึ้นยืนสบัดผมใส่ฉันไปหนึ่งที
"ไม่มีจ้า นี่ก็ลดตัวลงไปช่วยดึงเธอขึ้นมาจากโคลนตมมากพอแล้ว หลังจากนี้เธอต้องช่วยตัวเอง..ไปค่ะ เอาเอกสารไปส่งก่อนหมดวันนี้นะไม่งั้นไม่ทันกิน ส่วนฉันคุยกับเธอพอแล้วถึงเวลาไปทานข้าวเที่ยงแล้ว"
พรึบ
"โอ๊ย...อาจารย์.."
ฉันเรียกอาจารย์เบย์เสียงอ่อยพลางมองเขาที่เดินออกจากห้องไปอย่างไม่มีเหลียวหลัง ก่อนจะก้มมองเอกสารในมือตัวเองที่อาจารย์เป็นคนกรอกข้อมูล และเซ็นรับรองให้เสร็จสรรพ...
"พระเจ้าโกรธอะไรลูกรึเปล่าคะ.."
ใจร้ายมาก จากทริปซัมเมอร์ที่จะได้ไปใส่บิกินี่สวยๆริมหาดกลับต้องไปค่ายอาสากู้โลกกับพวกเนิร์ดเนี่ยนะ!?
กูจะบ้า! คนอุตส่าห์ฟิตหุ่นมาพร้อมไปทะเลเต็มที่แบบนี้มันก็เปล่าประโยชน์หมดสิ!
เวลาต่อมา
พรึบ!
"เป็นอะไรหน้าบึ้งมาเชียว"
ฉันเลิกคิ้วมองมายเพื่อนในกลุ่มที่เอ่ยทักหลังฉันเดินเข้าไปหาเธอที่คาเฟ่ประจำที่พวกเราชอบมาขลุกตัวกัน ฉันส่ายหน้าไปมาก่อนจะวางเอกสารที่ยังไม่เอาไปส่งให้มายดูก่อนตัวเองจะเดินมาส่องกระจกที่เห็นร่างกายตัวเองเต็มตัวในร้าน
หน้าบึ้งจริงๆแหละ ฉันมองหน้าตัวเองที่กำลังขมวดคิ้วอยู่จนต้องใช้นิ้วคลึงให้มันคลาย เพราะเดี๋ยวริ้วรอยได้ขึ้นก่อนจะสางผมสีส้มตัวเองให้เป็นทรงดีๆตามที่ลอนมาตอนเช้า ก่อนจะหมุนตัวดูตัวเองที่อยู่ในชุดนักศึกษาที่มีสเวตเตอร์ตัวหลวมสีน้ำตาลอ่อนที่ใส่ทับอยู่อีกที...วันนี้อุตส่าห์แต่งตัวแต่งหน้ามาสวยๆ แต่ดันมาเจอเรื่อยไม่น่าอภิรมย์ซะได้
"อะไรเนี่ย พี่จะไปค่ายอาสาเหรอ!?"
มายหันมาหัวเราะขำพร้อมมองฉันอย่างไม่เชื่อสายตาจนฉันต้องหันไปยิ้มใส่ก่อนจะเดินไปนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกับเธอ
"เรื่องนี้ไงที่อาจารย์เบย์เรียกพี่ไปคุย จะบ้าตายแล้วตอนนี้"
"อ้าว แบบนี้ทริปซัมเมอร์ก็ขาดพี่สิ"
"อย่าพูดให้เสียดายเลยมาย"
"อะไรเสียดายเหรอคะ?"
ฉันเบนสายตาจากมายมองไปทางด้านหลังที่ตอนนี้ 'เจ้าหญิง' ของกลุ่มกำลังเดินเข้ามา ถ้าให้เทียบว่าเธอคนนี้เด่นขนาดไหนก็คงเป็นตัวเอกในการ์ตูนรักชายหญิงเลยน่ะนะ ด้วยรูปร่างที่ผอมเพรียวและหน้าตาที่สวยราวกับเจ้าหญิงที่ดูน่าทะนุถนอมที่สุด
"ก็พี่วิเวียนจะไม่ไปทริปกับเราน่ะสิพาย"
"หื้ม พี่วิเวียนจะไม่ไปทริปกับพายเหรอคะไหนเราคุยกันแล้วหนิ"
พรึบ
ฉันเหลือบมองมือของพายที่สอดเข้ามาควงแขนฉันจนฉันต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ และหันมองพายอีกครั้ง
"พี่ไม่ได้อยากไปนะพาย แต่อาจารย์เบย์ดักพี่ทุกทางเลย...อีกอย่างถ้าไม่ไปค่ายที่เขาหาให้มีหวังได้เอฟแน่"
"ตายแล้ว...แบบนี้ก็แย่สิคะ"
พายยกมือขึ้นปิดปากพร้อมกับมองฉันด้วยความเป็นห่วง ถ้าคนมองเข้ามาคงรู้สึกถึงความต่างของฉันกับพายแบบฟ้ากับเหวเลย...มีใครเคยเห็นนางฟ้าเป็นเพื่อนกับซาตานไหมล่ะ ถ้ายังไม่มีก็รีบมาดูที่ฉันกับพายได้เลย
"แล้วพี่ต้องไปจริงๆเหรอ?"
"อือ เพื่อรอดเอฟน่ะ....ก็เลยรีบมาบอกนี่แหละยังไงก็ขอโทษด้วยจริงๆนะที่ไม่ได้ไปด้วย"
"แย่จัง อุตส่าห์พายขอคุณพ่อคุณแม่ได้ทั้งที"
"ขอโทษนะพาย"
ฉันมองพายอีกครั้งด้วยความรู้สึกผิดจริงๆก่อนเธอจะส่ายหน้าไปมา และยิ้มให้ฉันแทน
"ไม่เป็นไรค่ะ พายคิดว่ายังไงครั้งหน้าเราต้องได้ไปด้วยกันแน่ๆพี่วิเวียนไปค่ายก็ดูแลตัวเองนะคะ"
"อือ งั้นพี่ขอตัวก่อนนะต้องไปส่งเอกสารน่ะ"
"ไม่อยู่รอเจอมิ้นกับวายเหรอคะ?"
"ไม่ได้ๆ เดี๋ยวส่งเอกสารไม่ทันจะเป็นเรื่องอีก"
ฉันยิ้มให้พายก่อนจะโบกมือลาเธอที่กำลังเบะปากมองตามตาละห้อย ฉันหยิบเอกสารขึ้นมาก่อนจะโบกมือลามายที่นั่งอยู่ก่อนจะหันหลังเดินออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆที่ดังขึ้นไล่หลัง...
ฉันเลือกที่จะเร่งฝีเท้าเดินออกจากร้านให้เร็วที่สุดแทนที่จะหยุดฟังว่าพวกเธอจะพูดถึงตัวเองยังไง...เอาเป็นว่าหลับหูหลับตาไปเถอะ เพราะตอนนี้ยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกเยอะเลย
- ผู้เขียน
