"อ่า..เรนคงจำเรื่องนี้ไม่ได้ พอดีเราเป็นพวกจำแม่นเองน่ะ"
ฉันละสายตาจากข้าวซอยที่กำลังน่ากินสุดๆไปมองสบตาเรนที่กำลังมองมาเพื่อรอให้ฉันได้อธิบายเพิ่มเติมในสิ่งที่เขากำลังสงสัย
"เรื่องอะไรเหรอ?"
"พอดีตอนที่เราอยู่มอหก ไม่แน่ใจว่าเรนพูดกับเราไหมแต่ตอนนั้นเราบังเอิญเดินเกือบชนกันแล้วเรนก็พูดขึ้นมาว่า ทำบ้าอะไรของเธอ..."
ฉันเหลือบมองท่าทีของเรนเป็นระยะขณะที่เขาก็กำลังนั่งนิ่งเหมือนกำลังนึกย้อนอดีตอยู่ เขานิ่งไปนานนับนาทีจนฉันต้องหัวเราะกลบเกลื่อนและโบกมือไปมา
"แต่เรนอย่าคิดมากเลยเรื่องมันผ่านมานานแล้ว"
"ไม่ได้สิ..."
เรนขมวดคิ้วมองฉันด้วยใบหน้าจริงจัง ขณะที่ฉันก็พยายามทำตัวผ่อนคลายและคีบเนื้อเข้าปากแม้ไม่ได้รับรู้รสชาติเท่าไหร่นัก
"เราพูดแบบนั้นจริงๆ"
ฉันเลิกคิ้วมองเรนหลังกลืนเนื้อที่เคี้ยวละเอียดลงคอจนต้องหยิบน้ำมาดื่มตาม
"ที่ถามแบบนั้นเรนพูดกับเราจริงๆสินะ"
"ใช่ แต่เราถาม...ไม่ใช่ด
