เมื่อเห็นคุณอิฐเงียบหน้าถอดสี มือสองข้างของฉันที่โอบแก้มก็รีบตบเบา ๆ ทันที เพื่อเรียกสติเขากลับมา
“ตัว ๆ ตัวจะตายไม่ได้นะ เค้ายังไม่ท้องเลย ฮือ... ตัวอย่าตายนะ ตัวตอบเค้าสิ ห้ามตาย!”
ตอนนี้ฉันไม่เห็นอะไรเลย น้ำตามันไหลเอ่อจนทุกอย่างพร่ามัวไปหมด หรือแม้กระทั้งเสียงผู้คน ที่หูมันอื้ออึนเหมือนฉันกำลังจมน้ำลึก
ไม่อยากจะเชื่อ ว่าปืนที่ลั่นไกลแค่นัดเดียว มันจะทำให้ฉันเสียศูนย์ได้ขนาดนี้
“ไม่ใช่ฉัน พิงค์ ไม่ใช่ฉัน”
อะไรนะ? ไม่ใช่ แล้วเป็นใคร?
“พู่กัน!” พอได้ยินเสียงเรียกของลุงรัฐเท่านั้น ฉันก็เบิกตากว้าง ผลักคุณอิฐให้หลบทางทันที
ก่อนที่จะแทบล้มทั้งยืน! เมื่อเห็นพู่กันนั่งฟุบไปกับพื้น คุกเข่าจมกองเลือด
“พู่กัน! ไม่นะ ๆ แก... ฮึก ๆ แกทำใจดี ๆ ไว้นะ” ฉันไม่รอช้า ทรุดลงคุกเข่าที่พื้นปูนซีเมนต์ที่ร้อนระอุทันที
ตอนนี้ฉันไม่กลัวตัวเองจะเจ็บ หรือร้อนอะไรทั้งนั้น รีบก้มไปประคองพู่กันขึ้นมาแนบอกท
