หลังจากถ่ายรูปเสร็จ ฉันคุยกับวิสัญญีแพทย์ไม่กี่คำก็เผลอหลับไป
ก่อนที่จะตื่นขึ้นมาในเช้าตรู่ที่แสนสดใส และเห็นเพื่อนสนิท พ่อ ๆ พี่ ๆ บอดี้การ์ดของฉันยืนเต็มห้องไปหมด
“น่ารักที่สุดเลยลิลินของอา”
“ไหนขอปู่อุ้มหน่อย”
“ดี ๆ นะพ่อ พ่อมือหนัก” เมื่อตื่นและปรับสายตาเข้ากับแสงจ้า ๆ ในห้อง ฉันก็เห็นพ่อสามีกำลังอุ้มหลานอยู่จนฉันต้องหันไปมองหน้าสามีทันที
เพราะตอนนี้เขานั่งข้าง ๆ เตียงและกำลังทำหน้าแปลก ๆ เหมือนคน กำลังจะร้องไห้
“มึงมอง ๆ หลาน แล้วหน้าเหมือนใครไอัรัฐ” พ่ออัฐถามยิ้ม ๆ ก่อนที่จะหันมามองที่คุณอิฐแว๊บนึง จนฉันต้องรีบทำตาปรือ เพื่อแอบดูปฏิกิริยาของเขา
ฉันอยากให้คุณอิฐเขาเลิกอคติกับพ่อเขาได้แล้ว พ่อลูกกัน ยังไง ๆ ก็ตัดกันไม่ขาด ถึงจะไม่ได้เลี้ยงดูมาก็ตามแต่สายสัมพันธ์ทางสายเลือดก็ยังอยู่
“เหมือนกู”
“เหมือนกูต่างหาก” พ่ออัฐเถียงและเดินเข้าไปมองหน้าลิลินข้าง ๆ ลุงรัฐ
จนพู่กันพูดขึ้
