“รูดกันเป็นว่าเล่นเลยเว้ย”
“อะไรวะ?” ผมขมวดคิ้วถามไอ้เต้ เมื่อมันหยิบโทรศัพท์มือถือสมาร์ทโฟนจากเสื้อสูทตัวเองออกมา
ก่อนที่มันจะส่ายหน้า แล้วเปิดข้อความเลื่อนผ่าน ๆ ให้ผมกับไอ้พีมดู
“เมียกูถึงห้างไม่ถึงสิบนาทีรูดไปแล้วหกแสน”
“อย่างมึง ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกกูรู้” จริงของไอ้พีม อย่างไอ้เต้หกสิบล้านยังจ่ายได้สบาย ๆ แค่หกแสนมันจะบ่นอะไรนักหนาวะ
“มึงให้เมียไปแล้ว อย่าบ่นสิวะ” ผมบอก ก่อนจะจิบไวน์ขวดละล้านของมันพอหอมปากหอมคอ
“ถ้าเมียรูดซื้อของตัวเองกูไม่บ่นเลย แต่นี่ของติณห์ทั้งนั้น! มันเกินเด็กไปว่ะ”
“เดี๋ยวโตขึ้นก็บริหารสายการบินต่อ มึงก็ไปพักผ่อนไงวะ แล้วนี่อันติงไปไหนล่ะ? ทำไมไม่ไปช้อปกับแม่”
ไอ้พีมถาม เพราะปกติไอ้เต้จะเป็นคนเลี้ยงลูกสาวคนเล็กในห้องทำงานนี้
“แม่กูพาไปสวนสัตว์ ตอนแรกก็วางแผนจะพาไปทั้งพี่ทั้งน้อง แต่ลูกชายกูไม่ยอม บอกว่าเหม็นและสกปรก กูเลี้ยงลูกผิดรึเปล่าวะเนี่ย!”
ผม
