ตอนที่ 1การเจอกันที่แสนประทับใจ (มั้ง) (2)
1304 คำ
ตอนที่ 1
การเจอกันที่แสนประทับใจ (มั้ง) (2)
3 ปีต่อมา
"พระแม่ลักษมีเจ้าขา~ ลูกอยากได้ผู้ชายคนนี้.. ขอให้ลูกสมหวังด้วยเถิด สาธุ!" ฉันที่กำธูป16ดอก พร้อมทั้งของบูชาเต็มคาราเบล กำลังไหว้ขอพรพระแม่ที่ดังที่สุดในตอนนี้ด้วยใบหน้าที่อิ่มเอมใจราวกับว่าพรนั้นจะประสบผลสำเร็จ
"ขนมผิง.. นี่แกมาไหว้พระขอพรพระแม่ลักษมีจนท่านจำหน้าผู้ชายที่แกขอไม่ได้แล้วนะ ครั้งนี้ใครอีกล่ะ!" เสียงหวานของเพื่อนเพียงคนเดียวของเธอ ปั้นแป้ง เอ่ยถามด้วยท่าทางของคนเอือมระอากับอาการของเพื่อนอย่างเห็นได้ชัด
"เออใช่! จริงด้วยไอ้แป้ง! ถ้าแกไม่ทักฉันก็ลืมไปแล้วเนี่ย!" และทันทีที่เพื่อนของเธอนั้นทักขึ้น ขนมผิงรับปักธูปพร้อมกับหยิบมือถือของตนเองขึ้นมา ก่อนจะหันหลังมือถือหยิบรูปถ่ายใบนั้นออกมาใบที่มีใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่งที่เธอใส่ไว้ที่เคสโทรศัพท์ด้านหลังตลอดเวลามาตลอด3ปี แล้วยื่นไปด้านหน้าขององค์พระแม่
"พระแม่ลักษมีเจ้าขา~ คนที่ลูกขอคราวนี้หน้าตาแบบนี้นะเจ้าคะ พระแม่ห้ามให้ผิดคนนะเจ้าคะ ลูกจะเอาคนนี้ต้องเป็นคนนี้เท่านั้นเจ้าค่ะ" เธอยังคงชูรูปถ่ายต่อหน้ารูปปั้นขององค์พระแม่อยู่พักใหญ่ ก่อนจะเก็บยัดใส่เข้าไปในเคสดังเดิม
"ป่ะ! ฉันสบายใจแล้วเรากลับกันเถอะ"
"แกจะบ้าหรอ!? เอารูปดาราไปขอพรกับพระแม่.. ชาติไหนแกจะสมหวัง"
"ไม่สมหวังชาตินี้ฉันไปรอชาติหน้าก็ได้นี่ ไม่ติด!"
"ทำเป็นพูดไป แล้วไอ้ดาราที่แกปลื้มนักปลื้มหนานั่นน่ะ เขาคนจีนไม่ใช่หรอแต่นี่แกอยู่ไทยนะ จะได้เจอกันเมื่อไหร่"
"อ๊ะ! แกยังไม่ได้ติดตามข่าวสารน่ะสิ สามีอี้เฉินของฉันน่ะ บินมาทำงานที่ไทยจ้า~ เขามาถ่ายทำซีรีส์ที่ไทยนะแก!"
"แล้วแกจะตามไปดูเขาทุกที่หรอ"
"เออน่ะ! ฉันเพิ่งเรียนจบแกก็รู้ ขอฉันใช้ชีวิตแบบบ้าผู้ชายอีกสักปีสองปีสามปีสี่ปีละกัน ขนหน้าแข้งพ่อฉันไม่ร่วงหรอก" ปั้นแป้งได้แต่ส่ายหน้าเอือมระอาให้กับเพื่อนคนนี้ ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้หรอกว่าฐานะทางบ้านของขนมผิงนั้นร่ำรวยเพียงใด เป็นถึงลูกสาวของประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์อันดับ 2 ของประเทศมีหรือที่เธอจะเป็นกังวลในเรื่องของการเงิน
"แต่ฉันไม่ใช่แกนะ! เพราะฉะนั้นเพื่อตอบแทนที่วันนี้ฉันพาแกมาไหว้พระแม่จนหน้าบานเป็นกระด้งอย่างนี้แล้ว แก! ต้องไปช่วยฉันทำงานที่ร้าน 1 วันเป็นการตอบแทน!" ปั้นแป้งยิ้มหวานให้เพื่อนด้วยใบหน้าและสายตาที่รู้สึกได้ถึงความเจ้าเล่ห์
"เดี๋ยวนี้แกดูเจ้าเล่ห์นะไอ้แป้ง แกไปเรียนสกิลพวกนี้มาจากใครกันเนี่ยเพื่อนฉันใสๆ สวยๆ กุลสตรีไทยอันดับ 1 ไปไหนแล้ว"
"ก็ยังอยู่.. เพียงแต่ไม่ใช่วันนี้ เอาน่า~ แก!! ไปช่วยฉันหน่อยสิ"
นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะที่ขนมผิงนั้นจะไปช่วยปั้นแป้งดูแลร้าน เพื่อนสาวของเธอนั้นเป็นสาวน้อยที่มาจากครอบครัวฐานะปานกลาง เธอทั้งดิ้นรนและทำงานเพื่อส่งเสียตัวเองให้เรียนจนจบ แต่สิ่งที่ปั้นแป้งมี มากกว่าขนมผิงนั้นคือความมุมานะ ทันทีที่เธอนั้นเรียนจบ เธอนำเงินทั้งหมดที่เหลือจากการใช้จ่ายเก็บหอมรอมริบ เพื่อที่จะนำมาเปิดร้านกาแฟและขนมหวาน และความฝันของเธอก็เป็นจริงปั้นแป้งมีร้านเป็นของตัวเอง และเธอก็รักร้านนี้ของเธอมาก สิ่งที่ขนมผิงอิจฉาเพื่อนคนนี้ก็คือเธอมีความคิดที่ดี ความฝันขั้นที่หนึ่งของเธอนั้นสำเร็จ จนตอนนี้เธอนั้นอยากจะขยายสาขาและทำให้ร้านของเธอมีชื่อเสียงอยู่ในโลกออนไลน์ แต่สำหรับขนมผิงแล้วเธอกลับไม่มีความฝัน หรืออนาคตที่อยากเดินอะไรเลย มีเพียงแค่ความรู้สึกรักสนุกและไล่ตามดาราไปวันๆ เท่านั้น
"เออๆ อย่างนั้นเราก็ไปร้านกันเถอะ วันนี้ฉันก็ไม่รู้จะไปไหนแล้วเหมือนกัน" เมื่อทั้งสองนั้นตกลงกันได้แล้วจึงเดินกลับไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกลนักทันที
Café & Sweets
"คุณลูกค้ารับอะไรดีคะ" ขนมผิงเอ่ยถามลูกค้าที่มายืนอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์เพื่อสั่งกาแฟก่อนจะเงยหน้ามอง ผู้ชายใบหน้าโหดในชุดสูทสีดำที่กำลังยืนจ้องหน้าเธอนิ่งโดยที่ไม่เอ่ยอะไรออกมา
"คุณลูกค้ารับอะไรดีคะ"
"อเมริกาโน่ไซรัป 1 ปั๊ม"
"65บาท ค่ะ ชำระเป็นเงินสดหรือบัตรเครดิตดีคะ"
"เงินสดครับ"
"โต๊ะไหนคะ"
"12ครับ"
"ใบเสร็จค่ะ.. เดี๋ยวเรียบร้อยแล้วจะนำไปเสิร์ฟให้ที่โต๊ะนะคะ" ขนมผิงได้แต่มองผู้ชายคนนี้ที่มีท่าทีเย็นชาแปลกประหลาด ก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนที่ดูจากอาการแล้วก็คงคิดเหมือนกัน ทั้งสองได้แต่ยักไหล่ให้กันอย่างไม่ได้สนใจ จนเมื่อปั้นแป้งนั้นทำเมนูนั้นเสร็จเรียบร้อย
"แก! เสร็จแล้ว" ขนมผิงไม่รอช้าเมื่อเพื่อนยื่นแก้วกาแฟมาให้ เธอจึงรีบไปรับเพื่อที่จะเดินนำไปเสิร์ฟให้กับผู้ชายหน้าตาดีที่รู้สึกค่อนข้างประหลาดเล็กน้อยนั้นทันที
สองเท้าของเธอก้าวฉับๆ เดินไปวางแก้วกาแฟไว้ที่โต๊ะ 12 ด้วยความชำนาญ ก่อนจะหันหลังเพื่อที่จะเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์ แต่ไม่รู้ว่าบุญมีหรือกรรมบัง มือของเธอนั้นท่าทางจะโยกแรงเกินไปสักหน่อย จึงได้ปัดแก้วกาแฟแก้วนั้นจนล้มลงไปใส่ลูกค้าอย่างระเนระนาด
"เฮ้ย!"
"เฮ้ย! ขอโทษค่ะ!" เธอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างของตนเองปัดป่ายไปตามเสื้อผ้าของเขาด้วยความตระหนกเพื่อหวังว่าจะช่วยทำความสะอาด เพียงแต่มือเจ้ากรรมของเธอนั้นปัดป่ายไปทั่วอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก่อนจะไปหยุดค้างอยู่ที่เป้ากางเกงที่รู้สึกได้ถึงสิ่งหนึ่งสิ่งใดที่นอนหลับเป็นลำอยู่ใต้นั้น
ทั้งสองคนชะงักนิ่งก่อนที่จะมีผู้ชายชุดสูทสีดำคนนั้นที่เดินไปสั่งกาแฟ วิ่งมาหยุดอยู่ตรงข้างผู้ชายคนนี้ก่อนจะดึงให้ขนมผิงนั้นออกห่าง หากผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนที่ไปสั่งกาแฟกับเธอ เช่นนั้นแล้วผู้ชายที่นั่งอยู่นี่คือใครหรือว่าเธอนั้นเดินมาเสิร์ฟผิดโต๊ะ เมื่อคิดได้ดังนั้นขนมผิงจึงได้หันไปมองป้ายโต๊ะอีกครั้งที่แสดงออกว่าเป็นหมายเลข 12 นั่นหมายความว่าโต๊ะนี้เธอไม่ได้มาเสิร์ฟผิด
"ยัยโรคจิต! เธอทำบ้าอะไรเนี่ย!" เธอชะงักนิ่งไปสักครู่เมื่อผู้ชายที่ถูกกาแฟราดคนนี้เอ่ยออกมาด้วยภาษาไทย ที่ฟังออกว่าเขานั้นไม่ใช่คนไทยแน่นอน แต่น้ำเสียงของเขากลับรู้สึกคุ้นหูของเธอเป็นอย่างมาก ขนมผิงค่อยๆ ย่อตัวลงช้าๆ เพื่อจะมองใบหน้าของผู้ชายที่สวมหมวกแบรนด์เนมสีดำปิดบังใบหน้าคนนี้ให้ถนัด ความรู้สึกที่ตื่นเต้นราวกับว่ากำลังลุ้นของจากกล่องสุ่ม และทันทีที่เธอมองเห็นใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจนดวงตากลมโตของเธอได้เบิกโพลงราวกับเห็นผี
"สามี!"
- ผู้เขียน
