ตอนที่ 37
อนุมัติ!
"มาหาพ่อได้สักทีนะไอ้ตัวแสบ"
ฉันมองหน้าของพ่อที่ยังก้มมองเอกสารด้วยคิ้วที่ขมวดแน่นสลับกับหน้าของพี่อี้อย่างไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจที่ทำไมเขาถึงรู้จักกับคุณอลงกรณ์ ไม่เข้าใจที่ทำไมเขาถึงเรียกคุณพ่อของฉันว่าพ่อ และไม่เข้าใจอีกว่า.. คุณอลงกรณ์จะเงยหน้ามาคุยกับพวกเราได้เมื่อไหร่
"คุณอลงกรณ์ไม่คิดจะเงยหน้ามาคุยกับพวกเราหน่อยเหรอคะ"
ฉันไม่ได้หันไปมองผู้ชายด้านข้างว่าทำหน้าตายังไง แต่สิ่งที่เห็นก็คือคุณอลงกรณ์แทบจะเงยหน้าขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงฉัน
"ยัยหนู! มาได้ยังไง! กลับไทยทำไมไม่เห็นบอกพ่อก่อนพ่อจะได้ไปรับ"
ฉันไม่รอช้าก้าวเท้าสั้น ๆ เดินอ้อมโต๊ะทำงานไปหาผู้ชายคนนี้ พร้อมทั้งใช้สองแขนเรียวโอบกอดท่านเอาไว้ ใบหน้าของคุณพ่อฉีกยิ้มจนแก้มปริ เขาเองก็เอื้อมมือมากอดฉันเอาไว้แน่นด้วยความคิดถึงเช่นกัน
"หนูคิดถึงคุณพ่อจังเลย"
"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเลย ไปอยู่ต่างประเทศตั้งหลายเดือน
