ตอนที่ 17
กรุงเทพ-ปักกิ่ง ก็แค่ปากซอย
เพราะข่าวที่บอกว่าอี้เฉินบินกลับจีนไปแล้วนั้น ทำให้วันเวลาของขนมผิงคนนี้ได้แต่สูญไปเปล่า ๆ แบบเปลี่ยว ๆ ทำได้เพียงแค่รีเฟรชหน้าจออีเมลเพื่อรอว่าจะมีข้อความตอบกลับมาจากทางนั้นหรือไม่
"นี่ก็ผ่านมาเกือบเป็นเดือนแล้ว ดูจากท่าทางอี้เฉินของแกเขาต้องเร่งหาผู้จัดการแน่ไม่ทิ้งเวลาห่างขนาดนี้หรอก.. ขนมผิงเพื่อนรัก~ ไม่ต้องรอแล้ว" ปั้นแป้งที่เพิ่งเดินไปเสิร์ฟกาแฟให้ลูกค้ากลับมาแล้วได้แต่ส่ายหน้าเมื่อเห็นหน้าหมาหงอยของคนที่นั่งทำท่าซังกะตายอยู่ที่เคาน์เตอร์
"แต่ฉันคิดถึงเขา"
"คิดถึงก็ไปหาดิ กรุงเทพ-ปักกิ่ง สำหรับแกก็นึกว่าปากซอยปะ" ฉันเด้งตัวขึ้นมานั่งมองหน้าของปั้นแป้งด้วยความดีใจ ทำไมฉันถึงคิดเรื่องนี้ไม่ได้กัน
"จริงด้วย!" ดวงตาทั้งสองโตขึ้นด้วยความประกาย พร้อมกับหันไปส่งยิ้มหวานให้เพื่อนอย่างนึกขอบคุณ
"เฮ้ย! ไอ้ผิง! ฉันพูดเล่น" สีหน้าของยัยปั้นแป้งดูมีท
