พิธีรดน้ำสังข์ผ่านไปเรื่อย ๆ เจ้าขาเฝ้ารอใครบางคนอย่างใจจดใจจ่อ แต่ผ่านไปคนแล้วคนเล่าคนที่เธอรอคอยก็ยังไม่มาสักที ใบหน้าสวยหวานที่ยิ้มแย้มรับคำอวยพรในครั้งแรกพลันเศร้าหมองลง เมื่อถึงคนสุดท้ายแล้ว แต่กลับไร้วี่แววของ จันทร์กนก มารดาของเธอ แม้จะรู้อยู่ลึก ๆ ว่ามารดาไม่ได้รับปากว่าจะมางานแต่ง เพราะตั้งแต่ที่มารดากับบิดาของเธอแยกทางกัน มารดาก็ไม่เคยกลับมาเหยียบที่เมืองไทยอีกเลย
เหตุผลหนึ่งอาจจะเป็นเพราะบิดากับมารดาของเธอจบกันด้วยไม่ดี เลยทำให้มารดาลั่นวาจาว่าจะไม่ขอกลับมาที่เมืองไทยและจะไม่มาให้บิดาเห็นหน้าอีก คิดมาถึงตรงนี้น้ำตาเจ้ากรรมก็พาลไหลออกมาดื้อ ๆ จนกองทัพที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ต้องรีบขยับเข้ามากอดปลอบเจ้าขาด้วยความห่วงใยก่อนที่เสียงฝีเท้าของใครบางคนจะเดินขึ้นมาบนเวที
ตึก ตึก ตึก
จันทร์กนกที่อยู่ในชุดราตรีสีแดงและสวมแว่นตาดำปกปิดใบหน้าเดินขึ้นเวทีมาท่ามกลางสายตาแปลกใจของใครหลาย ๆ คนที่
