๔๔
"แม่ พี่ฟ้า..."
"แกยังจำฉันและแม่ของฉันที่ชุบเลี้ยงแกมาตั้งแต่เด็กได้อยู่เหรออีนังน้ำ" น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของคนที่เธอเคยเรียกว่าเป็นพี่สาวตวาดดังจนคนตัวเล็กข้างๆ สะดุ้งโหยง นิทานเดินเข้ากุมมือมารดาเอาไว้แน่น การได้ยินเสียงตะคอก สิ่งแรกที่เด็กหญิงคิดคือต้องเข้าหาผู้เป็นแม่ อ้อมกอดของแม่อบอุ่นที่สุด เชื่อว่าแม่คือคนที่จะปกป้องเธอได้ดีที่สุด
"พวกคุณมาทําอะไรที่นี่คะ"
"หึ นังลูกไม่รักดี มีผัวรวยเข้าหน่อยทิ้งพ่อทิ้งแม่ทิ้งพี่ ทิ้งทุกคนที่อยู่ด้านหลัง จะหาคนที่เห็นแก่ตัวได้อย่างแก มันไม่มี!" เสียงของเฟื่องรัตน์ยิ่งทำให้คนฟังแย่หนัก สีหน้าและแววตา ล้วนเต็มไปด้วยความจะเอาชนะและเกลียดชัง
"พวกคุณจะมาพูดแบบนี้มันไม่ถูกหรอกนะครับ อย่าคิดว่าคนอื่นไม่รู้สิว่าตอนนั้นที่คุณและนายเสกสรรค์สามีของคุณยกหนูน้ำใจให้คุณภาสดูแลความจริงแล้วมันเป็นยังไง" ลุงพัฒน์ออกโรงปกป้อง เขาคือคนหนึ่งที่รู้เรื่องนี้ดี
