หลังจากที่พราวดาวเดินออกไปภายในตรงนั้นก็ตกอยู่ในความเงียบงันทันที วาเลนเองก็เอาแต่นิ่งไม่พูดหรือเอ่ยอะไร เดินตรงไปนั่งยังที่นั่งข้างผู้กำกับหนุ่มด้วยสีหน้าท่าทีนิ่งเรียบ
"..." เตวินทร์เองภายนอกก็พยายามนิ่งเช่นกัน ผิดกับด้านในของเขาที่มันมีความรู้สึกบางอย่างแทรกเข้ามาอยู่ตลอด ความรู้สึกแรกคือรู้สึกพอใจและดีใจที่เห็นว่าคนตัวเล็กก็หวงเขาอยู่ไม่น้อย แต่อีกความรู้สึกหนึ่งก็คือรู้สึกคิดไม่ตกกับท่าทีของหญิงสาว
"ถ่ายเลยปะไอ้พ่อ พร้อมแล้ว" เสียงพราวดาวตะโกนเอ่ยถามคนตัวสูงขึ้น
"..." เขาก็นิ่ง
"ไอ้พ่อ!"
"แป๊บนึง ขอสามนาที" ริมฝีปากหนาเอ่ยบอกเพื่อนตัวเองออกไป ก่อนจะตัดสินใจหันพูดคุยกับร่างบางที่นั่งอยู่ด้านข้าง
"โกรธฉันเหรอ"
"เปล่านี่"
"เธอโกรธ..."
"ฉันต้องโกรธอะไรนายล่ะ ก็ไม่เห็นมีหนิ" วาเลนตอบกลับเสียงนิ่ง
"วา..."
"ทำงานไปเถอะ ฉันไม่ได้..."
"เธอเป็นแบบนี้ฉันทำงานไม่ได้...มันไม่มีสมาธิ" ป
