ปึง
เสียงประตูห้องนอนหรูปิดลงพร้อมกับเจ้าของใบหน้าหล่อที่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นมองผ่านเข้าไปยังด้านในประตู
"มึงน่าจะเปิดโอกาสให้มันได้พูด ไม่ใช่ใช้อารมณ์" พราวดาวที่เดินออกมาก่อนเอ่ยบอกร่างสูงตรงหน้า
"กูควบคุมตัวเองไม่ได้ พอเป็นวาเลน..."
"...กูเหมือนไม่เป็นตัวเอง" ริมฝีปากหนาขยับเอ่ยออกมาน้ำเสียงรู้สึกผิดเมื่อได้สติ
"เหตุผลมันฟังไม่ขึ้นว่ะพ่อ ไม่ใช่ว่าพอเป็นมันแล้วมึงจะทำอะไรก็ได้ จะระบายอารมณ์โกรธแค่ไหนก็ได้ มันเป็นเมียมึงก็จริงนะ แต่มันไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของมึงอะ ถ้ามึงรักมัน...ก็ควรฟังมันมากกว่านี้ปะวะ"
"..." คนตัวสูงก็นิ่ง
"แล้วกูขอถามหน่อย...มึงไม่เชื่อใจมันเหรอ? คนที่มึงเรียกมันว่าเมียอะ มึงไม่เชื่อใจมันเลยเหรอ"
"..." ดวงตาคมก็ชะงักวูบสั่นไปกับคำถามของหญิงสาวด้านข้างที่ยืนอยู่
"ไม่ตอบกูไม่เป็นไร แต่พ่อกูที่กูรู้จัก มันมีเหตุผลและสติกว่านี้นะ ความหึงหวงจนเกินขอบเขตกำลังทำร้ายต
