EP.9 เรื่องราวในอดีต [มึงแทงข้างหลังกูเหรอ❓]ตอนสำคัญ📌
1018 คำ
"ถ้าจะให้พูดถึงเรื่องเก่าคราวหลัง เธอเองก็ใช่ย่อยเหมือนกันนะซินเจีย"
"ถ้าหนูไม่ได้ทำอย่างที่พี่ว่า ฮึกกก ขอให้พระลงโทษพี่หนักๆ"
"พระจะลงโทษเธอนะสิไม่ว่า! ถ้าลืมเรื่องอดีตฉันจะย้อนกลับไปเล่าให้เธอฟังอย่างละเอียดยิบ ว่าที่ผ่านมา..ไม่ใช่มีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่เจ็บ"
#ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน
"พี่กราฟขอซินเจียเป็นแฟน?!" เสียงแอมถามอย่างตื่นเต้น ขณะเดียวกันเพื่อนร่วมชั้นก็มามุงดูโต๊ะของสาวเรียบร้อยถักผมเปียสวยงาม
"เมื่อวานไปดูหนังกันที่ห้าง เขาก็พูดออกมาว่าอยากคบกับเราเป็นแฟนแบบจริงจัง"
"อิจฉาจังเลย พี่กราฟทั้งหล่อทั้งรวย แถมยังเอาอกเอาใจเก่ง แล้วสรุปซินเจียตอบตกลงไหม?"
"เราไม่ได้ตอบอะไรหรอก แต่..ก็ไม่ได้ปฏิเสธ"
"พี่กราฟเป็นรักแรกของซินเจียไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงไม่ตอบตกลงล่ะ"
คงเพราะคำเล่าลือที่ผ่านหูว่า ผู้ชายอย่างกราฟซึ่งเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายปีที่ 6 นั้นมีสาวรายล้อม ทำให้ซินเจียเด็กสาวที่อยู่มัธยมปลายปีที่ 4 รู้สึกลังเลเล็กน้อย แต่เมื่อเวลาผ่านไป ความสัมพันธ์ก็เริ่มแน่นแฟ้นเพิ่มพูน
ตึกอาคารพาณิชย์
"กินน้ำอัดลมเยอะๆ ไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ" เนื่องจากซินเจียเรียนหนังสือเก่งเธอมักจะปรามกราฟหนุ่มรุ่นพี่อยู่เป็นประจำ "หันมากินน้ำผลไม้บ้างสิ หนูเห็นพี่กราฟดื่มน้ำอัดลมตลอด"
"ถ้าน้องซินเจียอยากให้พี่ดื่มน้ำผลไม้พี่ก็จะดื่ม อยากให้พี่ทำอะไรพี่จะทำให้หมดเลยนะ"
"ทำไมถึงตามใจหนูนักคะ"
"ก็เราเป็นแฟนกันนี่นา หืมมม"
"แต่หนูยังไม่ได้ตอบตกลงเลย"
"พี่ชอบซินเจียนะ เราก็เข้ากันได้ดีไม่ใช่เหรอ"
ไม่พูดเปล่าชายหนุ่มนอนลงวางหัวศีรษะทับทาบบนตักของสาวน้อยที่นั่งหน้านิ่ง เขาคว้ามือเธอมาสูดดมดอมแสดงกิริยาถึงความชอบพออย่างหนัก ซินเจียได้แต่ส่งยิ้มหวาน เธอหลงรักผู้ชายคนนี้เช่นกันแต่แค่ไม่กล้าแสดงออกมาก
หลังจากที่เสียงกริ่งของโรงเรียนแจ้งสัญญาณเตือน นักเรียนทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านเนื่องจากยามเปิดประตู ท้องฟ้าวันนี้ดูทำไมคล้ายมีก้อนเมฆเกาะกลุ่ม สักพักเสียงคำรามก็ดังเพราะฝนใกล้จะตก
กระหลึ่ง!
ตึก ตึก ตึก
กราฟ จูงมือซินเจียสาวผมยาวถักเปียวิ่งอ้อมมาหลบทางด้านหลังโรงแรมเก่าซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมัธยม ก่อนฝนห่าใหญ่จะพลั่งพลูลงมา
"ซินเจียบอกพ่อแล้วหรือยังว่าอาจจะกลับค่ำเพราะฝนตกหนัก" กราฟ ล้วงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าขึ้นมาซับน้ำฝนที่เปียกชุ่มตรงไรผมด้านหน้าผากของสาวน้อย
"หนูส่งข้อความไปบอกเรียบร้อยแล้วค่ะพี่กราฟ"
"พี่กลัวว่าพ่อของซินเจียจะเป็นห่วง"
"ขอบคุณนะคะที่ใส่ใจหนู"
"พี่ใส่ใจทุกอย่างที่เป็นซินเจียนั่นแหละ"
"ขอบคุณค่ะ"
คำพูดหวานหยดย้อยทำให้สาวน้อยตกอยู่ในห้วงความเสน่หา แสงสาดส่องเข้ามาจากด้านหน้าโดยมีฝนโปรยปรายมองแทบไม่เห็นหนทาง แม้จะเป็นบรรยากาศน่ากลัวแต่ตอนนี้เธอใจเต้นระส่ำเมื่อได้อยู่กับผู้ชายสองต่อสองมากกว่า
หมับ
"พะ พี่กราฟ" ทันทีสาวน้อยก็ตกใจเมื่อมือหนาจับคว้าใบหน้าเข้ามาแนบชิดใกล้ "จะทำอะไรคะ"
"เราเป็นแฟนกันจะทำอะไรก็ได้นี่"
"แต่หนูยังเด็กอยู่เลย ยังเรียน ม.4"
"ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่สัญญาจะป้องกันอย่างดี"
"หนูยังไม่พร้อมนะคะ! น..หนูขอโทษ"
"เฮ้อออ เราคบกันมานานแล้วนะซินเจีย อีกไม่กี่เดือนพี่ก็จะเรียนจบแล้วไปเรียนต่อมหาวิทยาลัย ที่ผ่านมาก็ได้แค่หอมแก้มได้แค่กอดได้แค่จับมือ พี่ทำอะไรได้มากกว่านี้อีกไหม"
น้ำเสียงของเด็กหนุ่มดูท่าทางไม่ชอบใจ เพราะความไร้เดียงสาทำให้ซินเจียรู้สึกไม่สบายใจ เธอเอื้อมมือจับข้อแขนของอีกฝ่ายเอาไว้พร้อมพูดแผ่วเบา "รอหนูได้ไหมคะ ถ้าหนูเรียนจบเมื่อไหร่ หนู..จะให้พี่เป็นคนแรก"
"หมายถึงจบ ม.6 ใช่ไหม"
"ใช่ค่ะ เผื่อถึงตอนนั้น หนูก็พ้นจากการเป็นเยาวชนแล้ว"
"งั้นให้พี่มัดจำก่อนได้ไหม"
"มัดจำ..ยังไงคะ"
"พี่ขอจูบนะครับ"
และแน่นอนว่าสาวน้อยไม่อาจปฏิเสธ เธอหลับตาพริ้มปล่อยให้เด็กหนุ่มรุ่นพี่ทับทาบริมฝีปากจูบอย่างดูดดื่ม ท่ามกลางเสียงฝนตกกระหน่ำและพายุโหมลมพัดอย่างรุนแรง ทุกอย่างดูจะผ่านไปได้ด้วยดี จนกระทั่ง สัปดาห์ผ่านไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ใครวะ" เสียงเคาะประตูดังถี่ เด็กหนุ่มซึ่งอยู่ในห้องเปิดประตูพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด "เชี่ยยย!! ซินเจีย"
"ทำไมพี่กราฟทำแบบนี้ ฮึกกก"
"ฟังพี่ก่อนนะซินเจีย! มันไม่มีอะไร"
"พี่มานอนอยู่ในห้องพี่เมย์ แล้วถอดเสื้อถอดกางเกงเหลือแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว ยังบอกว่าไม่มีอะไร พี่แอบคบกันมานานเท่าไหร่แล้ว! ทำไมพี่ต้องหลอกหนูด้วย"
"แล้วใครเป็นคนพาซินเจียมาที่นี่.."
สายตาดุดันพุ่งตรงไปยังเด็กหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ปรากฏว่าเป็นเพื่อนสนิทของตัวเองที่รู้เรื่องราวความเป็นมาทุกอย่าง เสียงกราฟตะคอก "ไอ้ไมค์! มึงเป็นคนพาซินเจียมาที่นี่ใช่ไหม มึงหักหลังกูได้ยังไง กูอุตส่าห์ช่วยออกค่าเทอมให้มึงเพราะเวทนา เพราะเห็นว่ามึงเป็นเพื่อน นี่มึงแทงข้างหลังกูเหรอ?!!"
"ขอโทษทีว่ะไอ้กราฟ แต่กูชอบน้องซินเจีย"
- ผู้เขียน
