เมื่อฝ้ายผูกแขนสีขาวถูกผูกที่ข้อมือแล้วเสร็จ ดรุณีก็จับข้อมือของทั้งคู่แนบชิดเป็นหนึ่งเดียวกัน
“ขอให้ลูกทั้งสองรักกันนาน ๆ หนักเบาให้อภัย มีความสุขในความรัก ตอนนี้เป็นคนคนเดียวกันแล้วนะ ต้องเชื่อใจ เชื่อมั่นซึ่งกันและกัน และที่สำคัญมีหลานตัวเล็ก ๆ ให้แม่เยอะ ๆ นะลูก แม่จะรอเลี้ยงหลานจากลูกทั้งสองนะ”
“ขอบคุณครับแม่”
“ขอบคุณค่ะแม่” ดรุณีพยักหน้าน้ำตาคลอ ก่อนจะขยับมาสวมกอดรับลูกสะใภ้อย่างรักใคร่ วันนี้เป็นงานแต่งง่าย ๆ แต่หัวใจนานะพองโตและถูกโอบกอดอย่างอบอุ่น
“ต่อไปนี้มาเป็นลูกสาวแม่อีกคนนะ หนูนานะ”
“ค่ะแม่ ขอบคุณนะคะที่เอ็นดูหนู”
ทุกคนที่มาร่วมงานปรบมือแสดงความยินดี ก่อนที่นานะจะขยับไปยกมือไหว้ป้าเพียงคนเดียวของเธอบ้าง
“ขอบคุณป้านิดนะคะที่ดูแลยาย และนานะมาตลอด”
“ไม่เป็นไรนานะ ป้าก็รักหนู... หนูหลานป้านะ วันนี้ดีใจด้วยนะลูก หนูโชคร้ายมาทั้งชีวิตแล้ว ในที่สุดก็ได้เจอสิ่งดี ๆ สักที ป้า
