หลังจากที่อาบน้ำให้กัน บ้านหลังนี้ก็เหมือนบ้านของข้าวใหม่ปลามันไปโดยปริยาย ดัชซ์และนานะจับมือลงมากินอาหารเช้าแล้วส่งยิ้มให้กันตลอดทาง
จนคนเป็นแม่ที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารเบ้ปากหมั่นไส้
“นี่ ๆ น้อย ๆ หน่อย”
“นี่น้อยสุดแล้วครับแม่” ชายหนุ่มพูดขณะที่ตายังมองว่าที่เจ้าสาวตัวเอง และเขาก็เลื่อนเก้าอี้ให้เธอนั่งก่อนที่จะนั่งลงตาม
“มาพร้อมหน้าก็ดี แม่จะบอกว่าหนูนานะไม่ต้องไปทำงานที่รีสอร์ตแล้ว
นะจ๊ะ” นานะชะงัก และหันมองดรุณีตกใจ
“ทำไมเหรอคะ?”
“ก็หนูเป็นสะใภ้แม่ แม่อยากให้หนูอยู่บ้านเฉย ๆ และทำตัวสบาย ๆ มากกว่าต้องไปตากแดดตากลมนั่งรถไปถึงนั่น ส่วนงานต่าง ๆ ให้ตาดัชซ์รับผิด
ชอบไป เรามีหน้าอุ้มท้อง และใช้เงิน”
แค่นี้ยังสุขสบายไม่พออีกเหรอ งานที่แม่ดาของเธอให้ทำมันไม่ได้หนักหนาอะไรเลย การอยู่เฉย ๆ งอมืองอเท้าต่างหากที่น่าเบื่อ
“ขอนานะทำงานเถอะนะคะ กลัวอยู่บ้านแล้วจะเบื่อค่ะ” ดรุณีครุ่นคิด
