“เข้าไปข้างในกันเถอะ เอ้อหนูนานะอยากกินทุเรียนใช่มั้ย ที่สวนมีเพียบเลยนะ ดูห้องพักเก็บของเสร็จกินให้เต็มที่เลย” คุณดรุณีบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ” ฉันซาบซึ้งมากยกมือไหว้ท่านครั้งที่ล้านหก ตอนนั่งรถมาในหัวมีแต่คำว่าทุเรียน ๆ ถึงจะกินไม่ได้แต่ได้ดมก็ยังดี
และตอนนี้พี่กชก็พาฉันไปที่หอพักหญิง ซึ่งเป็นตึกสี่ชั้นยาวเป็นตัวยู ข้างล่างตรงกลางเป็นสวนเล็ก ๆ มีม้าหินอ่อนไว้นั่งกินเบียร์ และเพื่อความเป็นส่วนตัวเราสามคนได้ห้องพักคนละห้อง แต่ห้องไม่ใหญ่มาก เข้ามามีแค่เตียงขนาดห้าฟุต กับห้องน้ำและระเบียงแคบ ๆ เอ้อมีแอร์ด้วยนะ! อันนี้ดีฉันชอบ
“ส่วนมากคนในตึกนี้เป็นพนักงานรีสอร์ตนะ อาจจะแคบหน่อย อยู่ได้มั้ยนานะ?” พี่กชถาม
“สบายมากพี่กช ขอบคุณนะคะ”
“ไม่เป็นไร นานะมาด้วยพี่สบายใจ จะได้ฝากดูแม่พี่ด้วย เพราะนอกจากวันนี้พี่ขึ้นตึกไม่ได้แล้ว” ฉันยิ้มตอบ
“ค่ะ พี่กชไม่ต้องห่วง
