ฉันก้าวลงบันไดอีกหนึ่งขั้นและแอบมองเป็นระยะ จนเห็นว่าพี่พนักงาน
ฟร้อนท์ลากกระเป๋าเขาเข้าไปในรีสอร์ตโซนห้องพัก ชัวร์แน่ ๆ เขาคือลูกค้าที่นี่
แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ รีสอร์ตเพิ่งเปิดแท้ ๆ ไม่น่าจะใช่แขกประจำ แต่ทำไมตอนที่พี่ดัชซ์จะเดินไป คุณดรุณีตบแขนเขาแรง ๆ หลายทีราวกับรู้จักมักจี่กันมานานแล้ว
แล้วนี่เขามากับใคร มาเดท มาฮันนีมูนกับพี่แนนเหรอ? แม่งมารหัวใจ
กูจริง ๆ
ฉันหันมองรอบ ๆ อีกครั้งจนพี่กชที่รอบนรถกอล์ฟมองตาม แต่ก็ไม่เห็นจะมีวี่แววพี่แนนเลย เหมือนเขาจะมาคนเดียวนะ
“มีอะไรรึเปล่าหนูนานะ” ฉันดุ้งฮวบเพราะอยู่ ๆคุณดรุณีก็เดินมาถาม
“ตกใจอะไร ใจลอยอยู่เหรอ?”
“คือ... คือ... คือว่า”
โอ๊ย! เอาไงดีวะ ฉันกลัวไปหมดเลย ตอนนี้คุณดรุณีไม่รู้ว่าฉันกับลูกค้าคนนั้นรู้จักกัน ถ้าเกิดพี่ดัชซ์บังเอิญเห็นฉันแล้วถามมากความต้องแตกแน่ ๆ ฉันไม่อยากมีเขาแล้ว ไม่รักแล้ว และเกลียดมากด้วย เป็นไปได้ฉันไม่อยากใ
